Skýrsla um fall Landsbankans minnist 60 sinnum á Icesave-málið

Björn Jón Bragason sagnfræðingur hefur tekið saman skýrslu, sem nefnist 'Aðdragandi falls Landsbanka Íslands hf. Greinargerð í ágúst 2009.' Hefur hún nú (á nýliðnum degi) verið gerð opinber. Í henni kemur orðið Icesave 60 sinnum fyrir. Þjóðarheiður – samtök gegn Icesave hafa ekki rætt svo nýútkomna skýrslu (55 bls. að stærð), en í henni kemur margt athyglisvert fram, m.a. um Icesave-málið, þó að einnig það geti verið háð takmörkunum rúms og tíma, túlkunum og takmarkaðri sýn skýrsluhöfundar og heimildarmanna hans, en skýrslan er unnin að frumkvæði Björgólfs Guðmundssonar, fyrrverandi formanns bankaráðs Landsbankans. Hætt er við, að þar gæti viðleitni ýmissa til að réttlæta sig eftir á, ef skýrslan byggir um of á slíkum túlkunum, en hér er því þó ekki haldið fram að óreyndu.

Taka ber fram, að skýrslan er byggð á fjölmörgum gögnum, samtímaheimildum í blöðum og öðrum fjölmiðum (fréttum, Kastljósþáttum o.fl.) og vefmiðlum, viðtölum við fyrrverandi bankastjóra Landsbankans og Björgólf Thor Björgólfsson, við Björgvin G. Sigurðsson og aðstoðarmann hans, Jón Þór Sturluson, einnig Tryggva Þór Herbertsson, fyrrv. efnahagsráðgjafa Geirs Haarde forsætisráðherra, o.fl. menn, m.a. Jónas Fr. Jónsson, fyrrv. forstjóra FME, og Kjartan Gunnarsson, sem sat í bankaráði Landsbankans, ennfremur er byggt á gögnum og minnisblöðum Landsbankans og tölvusamskiptum, en meira þó á ýmsum opinberum gögnum, þ.m.t. þingræðum, gögnum frá ráðuneytum og embættismönnum, t.d. minnisblöðum Sverris Hauks Gunnlaugssonar, þáv. ambassadors í Lundúnum, svo og viðtali Árna M. Mathiesen fjármálaráðherra við Alistair Darling, breskan starfsbróður sinn, 7. október 2008, einnig á bréfi breska fjármálaeftirlitsins til Landsbanka Íslands, dags. 3. október 2008 (nmgr. 104), og 6. október 2008 (nmgr. 186) og bréfi Hectors Sants, forstöðumanns breska fjármálaeftirlitsins, til bankastjóra Landsbanka Íslands hf., dags. 13. október 2008 (nmgr. 188) ásamt bréfi bankastjóra Landsbanka Íslands hf. til breska fjármálaeftirlitsins, dags. 7. október 2008; þá er oft vitnað í bók Guðna Th. Jóhannessonar: Hrunið. Ísland á barmi gjaldþrots og upplausnar, og minna í bók Ólafs Arnarsonar: Sofandi að feigðarósi, ennfremur byggt á "ótilgreindum heimildarmönnum" (einum 31 talsins) og á minnisblöðum höfundar sjálfs.

Hér er þessi Skýrsla um fall Landsbankans í heild. Fróðlegt verður að fylgjast með umræðum um fram komið efni hennar, sem er að vísu margt alkunnugt, þótt annað sé ekki, og eiga menn eflaust eftir að deila nokkuð um ýmis sjónarmið manna, sem fram koma í henni, um ályktanir og niðurstöður.

J.V.J. tíndi saman. 

Bildt var fjandsamlegur í garð Íslands

Ádrepa um Icesave-málið, eftir Karl Jónatansson

Í greininni ESB-hættan eftir Karl Jónatansson (Mbl. í gær) ræðir hann í seinni hlutanum um Icesave-málið. Sannarlega verðskuldar viðhorf hans að varðveitast hér.

Karl Jónatansson

 

• Við erum nú þegar búin að sjá og finna fyrir því hvernig ESB-þjóðir (svokallaðar „vinaþjóðir“ okkar) koma fram við okkur í peningamálum, sbr. Breta og Hollendinga með Brussel að bakhjarli í Icesave-deilunni. Þessum gömlu nýlendukúgurum finnst við líklega nú þegar vera ein af nýlendum þeirra sem er ekki óeðlileg ályktun af þeirra hálfu ígrunduð á augljósum og móðursýkislegum áhuga ráðandi flokks í sitjandi ríkisstjórn á að gangast undir vald þeirra. 
• Vitaskuld er ekkert vit í að við tökum að okkur að greiða risaskuld, sbr. Icesave, sem við höfum ekki stofnað til, heldur var um að ræða einkabanka í eigu Íslendinga sem rekinn var á erlendri grundu og ábyrgð á því hvernig fór alfarið á ábyrgð þarlendra stjórnvalda sem trössuðu að framfylgja því að lögbundnar tryggingar væru fyrir hendi til að fyrirbyggja það sem gerðist. 
• Bretar og Hollendingar með Brussel að bakhjarli eru því hér í hlutverki handrukkara og aðferðirnar eru nákvæmlega þær sömu – þ.e. að innheimta skuldir sem aldrei var stofnað til með hótunum um ofbeldi ef fórnarlambið neitar að borga. 
• Þetta eru þjóðirnar sem reynt er að telja okkur trú um að séu í raun vinir okkar og bandamenn sem okkur beri að afhenda sjálfstæði okkar og rétt til að nýta auðlindir okkar eins og okkur sýnist best. Ég segi: Flestir núverandi óvinir okkar eru samansafnaðir í ESB. Vinir okkar eru annars staðar.
• Neitum að greiða skuldir óreiðumanna og höldum sjálfstæði okkar og reisn með því að hafna innlimun Íslands í ESB.
• Höfundur er fv. tónlistarkennari.

Við þökkum Karli Jónatanssyni þessi skeleggu skrif, sem eru endurbirt hér með góðfúslegu leyfi hans.

Á að gefa Steingrími Joð, Jóhönnu og Össuri enn eitt færi á því að svíkja þjóðina í Icesave-málinu?

Talað er um það í fréttum í gær skv. APF-fréttastofunni, að fulltrúar Íslendinga, Breta og Hollendinga muni "eiga formlegan fund á næstu vikum til að ræða um nýtt samkomulag um Icesave-skuldbindingarnar" [sic]. Samt er ljóst, að það var engin ríkisábyrgð á tryggingasjóðum innistæðna í bönkum á EES-svæðinu! Það hefur framkvæmdastjórn ESB viðurkennt, þó að hún þjóni hins vegar lund brezkra og hollenzkra ofríkismanna í stjórnkerfi þeirra gömlu nýlenduvelda með því að finna sér til tvær alrangar forsendur til að gera þá undantekningu að láta íslenzka ríkið ekki njóta jafnréttis í þessu efni á við önnur ríki.

Einarður er leiðari Morgunblaðsins um þetta mál í dag og gott dæmi um rökleikni og málafestu í þeim ritstjórnargreinum í þessu efni eins og mörgum öðrum – þess vegna er hann birtur hér í heild, því að þjóðin og Íslendingar erlendis þurfa að njóta fyllsta aðgangs að þessum sannindum:

• Varðstaðan heldur áfram 
• Fregnir berast nú af því að ríkisstjórn Íslands sé loks að takast að draga bresk og hollensk stjórnvöld að samningaborðinu á ný vegna Icesave. Sá draugur ætlar að verða þrautseigur enda hefur ríkisstjórnin einstakt lag á að halda honum við og vekja hann upp.
• Ekkert bendir til að afstaða ríkisstjórnarinnar til málsins hafi breyst. Þegar framkvæmdastjórn Evrópusambandsins lýsti því yfir að engin ríkisábyrgð væri á innistæðum taldi ríkisstjórnin það ekki styrkja stöðu sína. Svo kom loks að því að ríkisstjórnin vaknaði upp við að þetta kynni að sæta tíðindum, en þá var gripið til þess snjallræðis að senda fyrirspurn til framkvæmdastjórnarinnar til að gefa henni færi á að útskýra sig frá yfirlýstri afstöðu sinni.
• Enginn þarf að efast um að sama hvert svar framkvæmdastjórnarinnar verður þá mun ríkisstjórn Íslands telja vígstöðu landsins vonlausa og krefjast tafarlausrar uppgjafar meirihluta þings og þjóðar. Varðstaðan fyrir skattgreiðendur í þessu sérkennilega máli heldur því áfram.

 J.V.J.

Icesave-viðræður á næstu vikum

Innheimta ESB á Icesave-kröfum.

ESB vinnur að því að innheimta Icesave-kröfurnar. Þeir viðurkenna að kröfurnar séu ekki lögvarðar, en við eigum samt að greiða þær vegna rangra fullyrðinga þess efnis að innlánatryggingarnar hafi ekki verið innleiddar á réttan hátt.

Ég bendi á að tvö mál eru samtvinnuð. Það er Icesave og ESB-umsóknin. Þetta er grunnatriði.

Það á að koma okkur undir yfirráð erlends stórveldis hvað sem það kostar. Liður í þeirri viðleitni er að koma okkur á hnén með Icesave-greiðslum. Þetta mál er allt slík svívirða að vart verður trúað en er samt staðreynd.

Ég sé ekki betur en að 86. og 87. greinar almennra hegningarlaga  banni ESB aðildarferlið alfarið og raunverulega Icesave samningana einnig vegna þess að þeir vega að sjálfstæði þjóðarinnar. Hér eftir fylgir úrdráttur úr lögunum.

"X. kafli. Landráð.
86. gr. Hver, sem sekur gerist um verknað, sem miðar að því, að reynt verði með ofbeldi, hótun um ofbeldi, annarri nauðung eða svikum að ráða íslenska ríkið eða hluta þess undir erlend yfirráð, eða að ráða annars einhvern hluta ríkisins undan forræði þess, skal sæta fangelsi ekki skemur en 4 ár eða ævilangt.

87. gr. Geri maður samband við stjórn erlends ríkis til þess að stofna til fjandsamlegra tiltækja eða ófriðar við íslenska ríkið eða bandamenn þess, án þess að verknaðurinn varði við 86. gr., þá varðar það fangelsi ekki skemur en 2 ár eða ævilangt. Sé þetta í því skyni gert að koma erlendu ríki til þess að skerða sjálfsákvörðunarrétt íslenska ríkisins á annan hátt, þá varðar það fangelsi allt að 8 árum."

Einnig hefur verið bent á að ákvæði í 91. greininni hafi verið brotin í viðræðum við fulltrúa erlendra stórvelda.

"91. gr. Hver, sem kunngerir, skýrir frá eða lætur á annan hátt uppi við óviðkomandi menn leynilega samninga, ráðagerðir eða ályktanir ríkisins um málefni, sem heill þess eða réttindi gagnvart öðrum ríkjum eru undir komin, eða hafa mikilvæga fjárhagsþýðingu eða viðskipta fyrir íslensku þjóðina gagnvart útlöndum, skal sæta fangelsi allt að 16 árum.
Sömu refsingu skal hver sá sæta, sem falsar, ónýtir eða kemur undan skjali eða öðrum munum, sem heill ríkisins eða réttindi gagnvart öðrum ríkjum eru undir komin.
Sömu refsingu skal enn fremur hver sá sæta, sem falið hefur verið á hendur af íslenska ríkinu að semja eða gera út um eitthvað við annað ríki, ef hann ber fyrir borð hag íslenska ríkisins í þeim erindrekstri."

Við skulum gæta að því að harkan sem er í því að gera Íslendinga greiðsluskylda í Icesave-málinu er til þess sniðin að knýja þjóðina til að svíkja stjórnarskrá og lög til að gangast undir erlend yfirráð.

Þessir menn gæta ekki að því að til þess að við megum afsala okkur sjálfstæðinu verðum við fyrst að breyta stjórnarskránni á lögmætan hátt. Þá fyrst getum við afsalað okkur sjálfstæðinu ef nýja stjórnarskráin beinlínis heimilar það.

Þeir vita að þetta muni verða erfiðleikum bundið.

Þess vegna ætla þessir menn að koma okkur inn í ESB með stjórnarskrárbrotum á þann hátt að ganga frá Icesave-málinu gegn vilja 98% greiddra atkvæða í þjóðarkosningunni og í algeru umboðsleysi.

Síðan með aðildarferli sem gengur út á að framkvæma alls kyns lagabreytingar og aðrar aðgerðir til aðlögunar og nánast ekkert verði eftir þegar þjóðarkosning verður, sem einungis verður ráðgefandi.

Athugum að þeir sem stjórna hér fara ekkert endilega að lögum nema þegar þeim hentar.

Páll Ragnar Steinarsson.

ICEsave er algjörlega klúður Evrópusambandsins

Það var Evrópusambandið sem setti tilskipunina um innstæðutryggingar.  Í þeirri tilskipun var ekki gert ráð fyrir meiri háttar hamförum á fjármálamarkaði, en þó sleginn sá varnagli að aðildarríki væru ekki í ábyrgð ef þau hefðu innleitt tilskipunina á fullnægjandi hátt.

Það var Evrópusambandið sem setti lög og reglugerðir sem leyfðu fjármálafyrirtækjum að starfa óháð landamærum, á hinum svokallaða innri markaði, og í þeim lögum og reglugerðum var girt fyrir geðþóttaákvarðanir einstakra aðildarríkja til að hindra slíkt, hvort sem það var af hálfu gistiríkis eða heimaríkis.

Það var því ekki hægt að hindra starfsemi íslensku bankanna erlendis og það varð að setja lög um að þeir borguðu í innlendan tryggingasjóð.

Í því liggur meinið, bankakerfi smáríkja gat orðið það stórt að þau gátu ekki bakkað þau upp ef hamfarir ættu sér stað, eins og riðu yfir fjármálakerfi hins vestræna heims á haustmánuðum 2008.

Aðeins tilviljun réð því að Íslendingar lentu í þessari stöðu, allar smærri þjóðir hins evrópska efnahagssvæðis gátu lent í sömu stöðu.

 

Í þessu er vandinn fólginn, en klúðrið liggur í viðbrögðum Evrópusambandsins. Í panikinni sem ríkti á haustmánuðum 2008 þá kannaðist það ekki við sín eigin reglugerðarmistök, og í stað þess að kljást við ICEsave á sameiginlegum grunni, þannig að allir tryggingarsjóðir evrópska efnahagssvæðisins hefðu tekist á við tjónið út frá hlutfallslegri stærð, þá var ákveðið að túlka ríkisábyrgð út úr tilskipuninni um tryggingasjóði og klína vandanum á íslenska þjóð.

Lausn sem hefði gengið í lögleysu einræðisríkja, en gengur ekki upp hjá lýðræðisþjóðum, því hvorki er hægt að breyta lögum eftir á, og túlka það út úr þeim sem aldrei stóð í þeim, né heldur að gera þegna sjálfstæðrar þjóðar að skuldaþrælum með tilvísun í yfirþjóðlega reglugerð.  Slíkt stangast á við grundvallarmannréttindi sem tryggð eru í alþjóðalögum og reglum.

 

Þetta klúður er smám saman að renna upp fyrir framkvæmdarstjórn ESB.  Hún gerir sér grein fyrir hún er með tapað mál í höndunum og smátt og smátt er reynt að vinda ofan af því.  Það er engin tilviljun að í svari til norsku fréttaveitunnar ABC er staðfest að tilskipun ESB um innlánstryggingar feli ekki í sér ríkisábyrgð.  Það er ekki reynt að ljúga því sem ekki er til staðar og stendur skýrt að ekki sé.

Aðeins er reynt að ljúga að íslensk stjórnvöld hafi ekki innleitt tilskipun ESB á réttan hátt og séu því í ábyrgð fyrir innstæður.  Þetta er lygi vegna þess að rökstuðningurinn er lygi.

Fullyrt er að íslenski tryggingasjóðurinn hafi ekki verið í samræmi við stærð og áhættu bankakerfisins.  Það er vissulega réttmæt skoðun en gallinn er sá að íslenski tryggingasjóðurinn var nákvæmlega í samræmi við tilskipunina, það var tilskipunin sem gerði ekki ráð fyrir stærð eða áhættu bankakerfis.  

Það voru engin ákvæði í tilskipuninni sem íslensk stjórnvöld slepptu að uppfylla, framkvæmdastjórn ESB getur ekki vitnað í eina einustu setningu í tilskipun sinni sem tókst á við þessa áhættu og íslensk stjórnvöld brugðust að uppfylla.

Og gallinn við lygi er sá, að lygarinn festist alltaf meir og meir í lygavef sínum.  Þegar íslensk stjórnvöld benda á að þau hafi talið sig vera í góðri trú, því engar athugasemdir hafi borist við íslensku lögin, þá fellur framkvæmdastjórnin í þá gryfju að bulla eins og hún þekki ekki samninginn um Evrópska efnahagssvæðið.

Þetta er haft eftir Chantel Huges í tíufréttum Ruv hinn 3. ágúst síðastliðinn:

"Chantel Huges segir að það sé ekki á verksviði Evrópusambandsins að bera fram slíkar kvartanir.  Það eigi Eftirlitsstofnun EFTA að gera." 

Það sem blessuð manneskjan hugsar ekki í útí er að það er til lítils að gera samning um skyldur og ábyrgð ef sá, sem þarf að uppfylla skyldurnar, sér alfarið um að túlka framkvæmd sína.  Vissulega segir í 5. gr. um ESA, Eftirlitsstofnun EFTA, að stofnunin "eigi að tryggja að EFTA-ríkin standi við skuldbindingar sínar samkvæmt EES-samningnum," en hvað ef ESA væri alltaf ánægð þó EFTA-ríkin gerðu ekkert nema það sem þeim þóknaðist, hvað þá?

Hefði ESB þá ekkert um málið að segja???

Og á því tekur 109. gr. EES-samningsins, þar er skýrt tekið fram um sameiginlega ábyrgð og samvinnu framkvæmdarstjórnar ESB og ESA á eftirliti gagnvart framkvæmd EES-samningsins.

Orðalagið er svo skýrt að það er ekki einu sinni hægt að hártoga það.

"109. gr.

1. Annars vegar skal eftirlitsstofnun EFTA fylgjast með efndum á skuldbindingum samkvæmt samningi þessum og hins vegar framkvæmdastjórn EB sem starfar samkvæmt stofnsáttmála Efnahagsbandalags Evrópu og samningi þessum.

2. Til að tryggja samræmt eftirlit á öllu Evrópska efnahagssvæðinu skulu eftirlitsstofnun EFTA og framkvæmdastjórn EB hafa samstarf sín í milli, skiptast á upplýsingum og ráðgast hvor við aðra um stefnu í eftirlitsmálum og einstök mál.

3. Framkvæmdastjórn EB og eftirlitsstofnun EFTA skulu taka við umkvörtunum varðandi beitingu (framkvæmd) samnings þessa. Þær skulu skiptast á upplýsingum um kvartanir sem borist hafa.

4. Hvor þessara stofnana um sig skal rannsaka allar kvartanir sem falla undir valdsvið hennar og koma kvörtunum sem falla undir valdsvið hinnar stofnunarinnar til hennar.

5. Komi upp ósamkomulag milli þessara tveggja stofnana um það til hvaða aðgerða skuli gripið í tengslum við kvörtun eða um niðurstöðu rannsóknar getur hvor þeirra sem er vísað málinu til sameiginlegu EES-nefndarinnar sem skal fjalla um það í samræmi við 111. gr. "

 

Staðreyndirnar tala alltaf sínu máli.

Það þarf annarlega hagsmuni til að snúa þeim á hvolf.

Munum það þegar við heyrum íslenska fylgismenn Evrópusambandsins fullyrða að krafa Breta og Hollendinga sé réttmæt og styðjist við lög og reglur Evrópusambandsins.  

Vissulega eru það hagsmunir fjárkúgara að ljúga til um staðreyndir, en hvaða hagsmunir reka íslenska stuðningsmenn þeirra áfram????

Við erum jú að ræða um kröfu sem er um 2/3 af þjóðarframleiðslu Íslands og mun endanlega ganga frá efnahagslegu sjálfstæði þjóðarinnar gangi hún eftir.

Hvaða hagsmuna er þetta fólk að gæta þegar það vill með lygum sínum leggja framtíð þessarar þjóðar í rúst????

Eru ekki til lög sem banna slíka hegðun????

Ómar Geirsson. 

Þessi grein birtist snemma í morgun á vefsíðu Ómars (HÉR! – ásamt umræðum þar).

Í stuttu máli má draga efni þessa pistils saman í þessar höfuðáherzlur Ómars:

• Kjarninn er að það eru engin rök á bak við fullyrðingar ESB, enginn texti í lagagrein sem þeir geta vísað í. Og aumt var yfirklórið með að skella skuldinni á ESA.
• Mætti halda að þetta fólk þekkti ekki samninginn um EES, þó það sé alltaf að fullyrða að Ísland standi ekki við skuldbindingar sínar samkvæmt honum.

Merkar ábendingar Styrmis Gunnarssonar um tvær nýjustu fregnir af Icesave-málinu

Stórmerk og tíðindaverð er grein Styrmis Gunnarssonar, fv. ritstjóra, í Sunnudagsmogganum í fyrradag. Hann ræðir þar m.a. Icesave-málið í ljósi síðustu frétta og segir þar:

"Vefmiðillinn Euobserver, sem fylgist daglega með því, sem gerist á vettvangi ESB, sagði sl. miðvikudag, að leiðtogafundur Evrópusambandsins 17. júní sl. hefði gert Icesave-málið að sameiginlegu máli ESB-blokkarinnar en utanríkisráðherra Íslands og embættismenn hans hafa haldið því fram, að svo væri ekki.

Nú hefur framkvæmdastjórn ESB tekið undir það sjónarmið meirihluta Íslendinga, að ríki á EES-svæðinu beri ekki ábyrgð á bankainnistæðum eins og fram kom í frétt á mbl.is sl. miðvikudag um svar framkvæmdastjórnarinnar við fyrirspurn norska vefmiðilsins ABC Nyheter. Þótt framkvæmdastjórnin reyni að halda því fram, að íslenzkir skattgreiðendur beri slíka ábyrgð af öðrum ástæðum hefur þetta svar hennar grundvallarþýðingu. Yfirlýsing framkvæmdastjórnarinnar er staðfesting á því, að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, sem hefur ítrekað gert samninga við Breta og Hollendinga um að borga þeim nokkur hundruð milljarða á þeirri forsendu, að íslenzka ríkið bæri slíka ábyrgð, hefur haft rangt fyrir sér."

 

Grein Styrmis, á bls. 26 í Sunnudags-Mogganum, er öll afar læsileg og íhugunarverð, hún er hér á netinu: Áróðursherferð Evrópusambandsins.

Svör fulltrúa framkvæmdastjórnar ESB við spurningum ABC Nyheter – hér kom í ljós, að í reglugerð ESB er ENGIN RÍKISTRYGGING innistæðu-tryggingasjóðanna

Hér birtum við um daginn svör Michels Barnier, fulltrúa framkvæmdastjórnarinnar (EC, sem í reynd er yfirríkisstjórn bandalagsríkjanna). Hér er seinni hluti svaranna þýddur: 

4. spurning.

Þvert á þá afstöðu sem ríkir í Bandaríkjunum, fullyrti ESA (eftirlitsstofnun EFTA) 26. maí 2010, að íslendska ríkið væri í ábyrgð fyrir yfirþyrmandi tapi bankastofnana, sem íslendska innistæðutrygginga-kerfið gæti ekki staðið undir. Þessi ábyrgð væri til staðar jafnvel þótt íslendska innistæðutrygginga-kerfinu hafi verið komið á fót í samræmi við tilskipun (94/19/EB) Evrópusambandsins um innistæðutryggingar, sem ESA hafði fengið til skoðunar fyrir fjölmörgum árum. Er ákvörðun ESA skilaboð til allra ESB/EES-ríkjanna, að skattgreiðendur þessara landa séu ábyrgir fyrir hreingerningum eftir bankahrun ?

 

Svar við 4. spurningu: Það er ekki venja Framkvæmdastjórnarinnar að gera athugasemdir við ákvarðanir ESA eða túlka þær. Þarna er um sérstakt tilvik að ræða.

 

5. spurning.

Er tilvik Íslands fyrsta ákæran þar sem þessi spurning er til umfjöllunar ?

 

Svar við 5. spurningu: Við höfum ekki tíma til að svara þessari spurningu.

 

6. spurning.

Er niðurstaða ESA varðandi Ísland í samræmi við afstöðu Framkvæmdastjórnarinnar, hvað varðar innistæðutryggingar ?

Svar við 6. spurningu: Framkvæmdastjórnin er sammála lögfræðigreiningu ESA, varðandi túlkun á Tilskipun 94/19/EB um innistæðutrygginga-kerfi í tilviki Íslands. Það er mat Framkvæmda-stjórnarinnar að í hinu sérstaka tilviki Íslands stafi skylda íslendska ríkisins til að endurgreiða þær fjárbætur sem íslendska innistæðutrygginga-kerfinu ber að greiða innistæðu-eigendum í Evrópusambandinu, af galla við að framkvæma tilskipun 94/19/EB í Íslandi. Geta innistæðutrygginga-kerfisins var ekki í samræmi við þá stærð og áhættu, sem íslendska bankakerfið skapaði. Að auki er hægt að tilgreina, að sú yfirsjón að bæta ekki innistæðueigendum í Evrópusambandinu tjón sitt var mismunun í samanburði við innistæðueigendur á Íslandi, sem fengu fullar bætur og urðu því ekki fyrir neinu fjárhagstjóni vegna banka-hrunsins. 

Þýðandi: Loftur Altice Þorsteinsson verkfræðingur.

Hér er svo að sjálfsögðu full ástæða til að minna á, hve ógild og einskis nýt þessi rök framkvæmdastjórnarinnar fyrir undantekningnni, sem hún vill gera á málum varðandi Ísland, er frá hinni almennu reglu um engar ríkisábyrgðir á tryggingasjóðum innistæðueigenda.

Í 1. lagi er það í raun fagnaðarefni, að loksins í þessu síðbúna svari framkvæmdastjórnarinnar kemur fram, að hún byggir þarna á þeirri fáfengilegu röksemd, sem aldrei hefur heyrzt í öllu þessu deilumáli fyrr en nú, að galli hafi verið á framkvæmd tilskipunar ESB (94/19/EC) hér á landi. En aldrei sagði Evrópusambandið orð í þá veru, aldrei gerði ESA, sem fettir fingur hér á landi út í jafnvel alls konar smáatriði að sögn stjórnarráðasmanna, hina minnstu athugasemd um ranga framkvæmd tilskipunarinnar né um lagalega innfærslu hennar hér á landi með löggjöf í árslok 1999 og stofnun Tryggingasjóðs innstæðueigenda og fjárfesta (TIF) árið 2000.

Því fer fjarri, að uppsöfnun iðgjalda bankanna til TIF hafi verið með röngum hætti. Hún fór fram með nákvæmlega réttum hætti "samkvæmt bókinni"; ef svo hefði ekki verið, hefðum við fengið harðorðar athugasemdir frá ESA og frá brezku og hollenzku fjármálaeftirlits-stofnununum (FSA og hollenzka seðlabankanum) og raunar misst starfsleyfi Landsbankans í Bretlandi, a.m.k. fyrir Icesave-reikingunum.

Hina "röksemd" framkvæmdastjórnar ESB hafa Stefán Már Stefánsson prófessor, sérfræðingur í Evrópurétti, Lárus L. Blöndal hrl. og Sigurður Líndal lagaprófessor þegar hrakið út í æsar. Því fer fjarri, að hér á landi hafi verið beitt "mismunun á grundvelli þjóðernis". (Sjá t.d. grein Stefáns og Lárusar: Um mismunun á grundvelli þjóðernis (Mbl. 13. jan. 2010, og grein þeirra tveggja og Sigurðar Líndal: Lagarök um Icesave (Mbl. 14. jan. 2010), kaflann 'Um mismunun á grundvelli þjóðernis').

Þessi tíðindi frá framkvæmdastjórninni eru í raun gleðileg. Þau sýna í raun, að botninn er suður í Borgarfirði fyrir þeirri fullyrðingu hennar, að eyþjóðin litla, Íslendingar, eigi að setjast undir einhverja harða pyntingarskrúfu erlendra ríkja vegna starfsemi einkabanka og ábyrgða TIF, sem þeir í Brussel gera þessa einu undantekningu á, að skuli EKKI njóta þess verndarákvæðis ríkisins í Tilskipun 94/19/EC, að ekki sé hægt að gera neina kröfu til ríkisábyrgðar á tryggingasjóðum á ESB/EES-svæðinu.

Heyjum þessa baráttu áfram og vinnum hana, hvað sem raular og tautar í hinu furðulega meðvirka fjármálaráðuneyti! Afstaða Steingríms J. Sigfússonar er í einu orði sagt sorgleg.

Málstaður Íslands er hinn rétti. Við ætlum sannarlega ekki að gefa hann frá okkur – álit framkvæmdastjórnarinnar er í grundvallaratriðum (sjá einkum HÉR) staðfesting á réttmæti og réttsýni þess viðhorfs og þeirrar stefnu Þjóðarheiðurs, samtaka gegn Icesave, sem meirihluti þjóðarinnar fylgir í reynd, eins og sást með afgerandi hætti í öndverðum marzmánuði (sjá hér: Hartnær 60% aðspurðra segja: Við viðurkennum alls enga ábyrgð Íslendinga á Icesave-greiðslum til Bretlands og Hollands!).

Um leið og við þökkum Thomasi Vermes, blaðamanni ABC Nyheter, fyrir elju hans og árangur í þessu máli, vísum við á greinar hér, sem sýnt hafa góð og eðlileg viðbrögð málsmetandi manna við þessum fréttum af viðhorfum Brusselmanna í framkvæmdastjórn Evrópusambandsins. En í 1. lagi er hér samantekt okkar um fyrri hluta svaranna (smellið á nöfn greinanna):

Spurningar Thomasar Vermes til fulltrúans Michels Barnier í framkvæmdastjórn ESB um innistæðutryggingar og hugsanlega ábyrgð ríkja á þeim

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson: ESB staðfestir að það var EKKI ríkisábyrgð á innistæðutryggingasjóðum 

Ólafur Ísleifsson hagfræðingur segir stöðu Íslands í Icesave-deilunni hafa styrkzt; furðar sig á því að ríkisstjórnin hafi ekki fært sér það í nyt

Ólafur Ísleifsson œconomicus og Bjarni Benediktsson politicus: Staða Íslands styrktist við yfirlýsingu fulltrúa framkvæmdastjórnar ESB 

Ný grein – afar áhugavert álit – birtist hér kl. 10.00 í fyrramálið, þriðjudag. 

Jón Valur Jensson. 

Ólafur Ísleifsson œconomicus og Bjarni Benediktsson politicus: Staða Íslands styrktist við yfirlýsingu fulltrúa framkvæmdastjórnar ESB

Bjarni Benediktsson, kapteinn í Valhöll, segir, að sjálfstæðismenn hafi haldið því fram frá upphafi, að ekki sé ríkisábyrgð á innistæðutryggingarsjóðum. Hann minnir á þetta nú, í Sjónvarpsfrétt; vonandi stendur hann nú fastur á princípunum og bilar hvergi.

Ísland væntir þess af hverjum stjórnmálamanni, að hann geri skyldu sína í Icesave-málinu.

Viðbrögð Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar og Ólafs Ísleifssonar hagfræðings, hvors um sig, í þessu máli í dag lofa góðu, eins og við höfum þegar látið hér í ljós með bloggum hér í dag (smellið á nöfn þeirra!). Ólafur undraðist þau orð Steingríms J. Sigfússonar í viðtali hans við Mbl.is á fyrradag, að svör framkvæmdastjórnarinnar breyti ekki stöðu Íslands í neinum grundvallaratriðum (!). Þvert á móti telur Ólafur þau svör "athyglisverð og [og að þau] styrki stöðu Íslands í Icesave-deilunni. Viðbrögð ríkisstjórnarinnar hljóti að vera að notfæra sér það ..."

Ætlar Steingrímur enn að vera svo seinheppinn að missa af öllum sannleik og sanngirni í þessu máli og bæði skilningi hæfustu manna og hug þjóðar sinnar enn á ný?

Er það kannski einmitt ábyrgð hans á þessu máli sem leggst svo þungt á hann, að það sést úr margra mílna fjarlægð?

Jón Valur Jensson. 

Staða Íslands í Icesave-deilu hefur styrkst

Ólafur Ísleifsson hagfræðingur segir stöðu Íslands í Icesave-deilunni hafa styrkzt; furðar sig á því að ríkisstjórnin hafi ekki fært sér það í nyt

Þetta var í 18-fréttum Rúv, í beinu framhaldi af hinum miklu fréttum af því áliti framkvæmdastjórnar ESB, að ekki sé ríkisábyrgð á innistæðutryggingasjóðum. Orðrétt er fréttin þannig:

• Háskólakennari í hagfræði segir að staða Íslands í Icesave-deilunni hafi styrkst og furðar sig á því að ríkisstjórnin hafi ekki fært sér það í nyt. Fulltrúi í framkvæmdastjórn Evrópusambandsins segir í bréfi til norsks blaðamanns að ríkisábyrgð fylgi ekki innstæðutryggingakerfum.
  
• Norski fréttavefurinn ABC Nyheter fjallaði í vikunni og um IceSave-málið og byggði greinin á bréflegum svörum Michels Barniers, fulltrúa í framkvæmdastjórn Evrópusambandsins.
  
• RÚV hefur bréfið undir höndum. Í því svarar Barnier spurningu ABC um hvort ríkisábyrgð hvíli í innstæðutryggingakerfum neitandi.
  
• Ólafur Ísleifsson, lektor í hagfræði við Háskólann í Reykjavík, segir þetta athyglisvert. Þetta styrki stöðu Íslands í Icesave-deilunni og viðbrögð ríkisstjórnarinnar hljóti að vera að notfæra sér það. Hann segir að orð  Steingríms J. Sigfússonar um að þetta breyti engu veki nokkra furðu.
  
• Barnier segir jafnframt í bréfi sínu að ranglega hafi verið staðið að innleiðingu á Evróputilskipun um innstæðutryggingasjóði. Ólafur segir að þetta komi á óvart og útskýra þurfi hvað hafi verið gert rangt. Upplýsa þurfi hvaða athugasemdir hafi komið fram á réttum vettvangi, hafi þær einhverjar verið.

(Staða Íslands sterkari í Icesave, á Rúv-vefnum.)

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson: ESB staðfestir að það var EKKI ríkisábyrgð á innistæðutryggingasjóðum

Afar athyglisverð er grein eftir Sigmund Davíð í Mbl. í dag, þar sem hann leiðir í ljós lærdóma af nýjustu tíðindum:

• Staðfesting framkvæmdastjórnar ESB á því að ríki beri ekki ábyrgð á innistæðutryggingasjóðum er stórsigur fyrir Ísland. Eyðum ekki tíma í að fara yfir hvað þetta stangast á við mörg hundruð þingræður, fréttir, viðtöl og yfirlýsingar um ábyrgð íslenska ríkisins (aðallega frá íslenskum stjórnvöldum.)
• Aðalatriðið er að menn fari að halda á málinu í samræmi við þessa grundvallarstaðreynd, þ.e. að það var ekki ábyrgð á innistæðutryggingasjóðum og ekkert ríki í Evrópu hefði gert það sem reynt var að þvinga Íslendinga til. Eftir að ríkisstjórnin tók Icesave-málið aftur alfarið til sín í vor og sendi AGS alls konar fyrirheit er afar mikilvægt að hún snúi sér nú að því að koma þessu grundvallaratriði til skila.
• Hvers vegna nú?
• Líklega leyfir ESB sér að staðfesta þetta nú því að það er hvort eð er verið að breyta reglunum um innistæðutryggingar og því ekki lengur nauðsynlegt að viðhalda blekkingunni um að ríki hafi verið ábyrg fyrir innistæðum í einkabönkum. ...

Greinin er mun lengri. Við hvetjum alla til að lesa hana! (Sjá HÉR!)