Íslendingar bíða ennþá eftir yfirlýsingu Alþingis.

Ekki er þolandi að forseti landsins sé settur í þá stöðu að verja hagsmuni Íslendinga, án þess að geta vísað til yfirlýsingar Alþingis um að ríkisábyrgð verði ekki veitt á Icesave-kröfum nýlenduveldanna. Alþingi verður tafarlaust að taka á sig rögg og afgreiða málið svo að sómi sé að.

Kjáninn á BBC spyr:

   »Þú minntist á að ykkur hefði tekist að breiða yfir ágreininginn við Breta
    og Hollendinga vegna hruns Icebank [á við Icesave]. En það er undir þinginu
    komið - er það ekki? - hvort þessar skuldir verði endurgreiddar?«

Hann spyr um »endurgreiðslu á skuldum« og hvort tekist hafi að »breiða yfir ágreining um Icesave«. Hvílíkur hálfviti ! Ólafur Ragnar svarar þessu vel, þegar hann segir:

   »Það er að sjálfsögðu einfaldlega staðreynd að kröfurnar sem Bretar og
    Hollendingar lögðu fram, hvað varðar Ísland árið 2009, að núverandi
    stjórnvöld í Bretlandi og Hollandi hafa einnig viðurkennt að málið sem þau
    lögðu fyrir Ísland árið 2009 og á fyrri hluta 2010 var í grundvallaratriðum
    ósanngjarnt.« 

Sem betur fer er Ólafur Ragnar Grímsson fastur fyrir og lætur ekki vaða ofan í sig. Hvað dvelur Alþingi að koma til aðstoðar almenningi í Icesave-deilunni og forseta Lýðveldisins ?

Loftur A. Þorsteinsson.

Sáu að sér í Icesave-deilunni

Tillaga komin fram um hraðvirka lausn á Icesave-málinu

Grein Lofts Altice Þorsteinssonar, verkfræðings og varaformanns Þjóðarheiðurs – samtaka gegn Icesave, á leiðaraopnu Morgunblaðsins í dag, sætir miklum tíðindum. 'Breytt kröfuröð í þrotabú Landsbankans leysir Icesave-deiluna' nefnist hún, brilljant lausn á því máli, getum við sagt, með smá-enskuslettu!

Allir eru hvattir til að lesa þessa grein. Sumt í henni þarf að lesa hægt, til að átta sig á öllu, en leiftrandi er þar margt, réttindi okkar margítrekuð með rökum og síðasti kaflinn, 'Breytt kröfuröð stenst lög og leysir vandann', er glæsilegur og öllum auðskilinn, og við erum þar augljóslega með trompið á hendi, – ef aðeins þingmenn Alþingis, í þetta sinn án flokkadrátta og gagnkvæmra ásakana, bera gæfu til að taka hvatningunni: að gera nokkuð einfalda breytingu á neyðarlögunum, sem leysir jafnvel ráðamenn úr prísund sinna eigin álaga. Niðurstaðan yrði sú, sem Þjóðarheiður og drjúgur meirihluti Íslendinga hefur alltaf talið þá réttu: að við ættum ekkert að borga til hinna erlendu ríkja.

Loftur lýsir hinni hinni nauðsynlegu lagabreytingu í lokakaflanum, ég vísa til hans!

Jón Valur Jensson.

Skelfilegt bull í Fjármálaráðuneytinu !

Rósa Björk Brynjólfsdóttir býður upp á skýringu sem er jafn heimskuleg og annað sem kemur frá Fjármálaráðuneytinu. Almennir kröfuhafar buðu upp á lausn sem hefði leyst Icesave-deiluna, en hvenær hefur Steingrímur Sigfússon haft áhuga á að losa almenning við Icesave-klafann ? Þvert á móti gerir Icesave-stjórnin allt sem hún getur til að auka á efnahagskreppuna.

Lausn almennu kröfuhafanna var í megindráttum eftirfarandi:

•  
  1. Almennir kröfuhafar hefðu lánað fjármagn til að tryggja strax tryggingasjóðum Íslands, Bretlands og Hollands greiðslur úr þrotabúinu á lágmarkstryggingu (€20.887) samkvæmt Tilskipun 94/19/EB.
     
  2. Þessa greiðslu hefðu kröfuhafarnir eðlilega fengið tryggða með fyrsta veðrétti í eignum Landsbankans.
     
  3. Tryggingasjóðir Bretlands og Hollands fengju þannig strax það fjármagn, sem þeir hafa greitt úr sjóðunum. TIF hefur líklega ekkert greitt og fengi því ekkert af þessu fé.
     
  4. Ríkisstjórnir nýlenduveldanna hefðu samþykkt að fella niður kröfuna um að þeirra framlög umfram lágmarkið €20.887, nyti forgangs í samræmi við Neyðarlögin.
     
  5. Þar með fengju almennu kröfuhafarnir meira í sinn hlut þegar þrotabúið verður gert upp. Þeir fengju þá endurgreitt lánið og þeir fengju stærri hlut í eftirstöðvum annara eigna.
  
  

Þetta var því tilboð um að ljúka Icesave-deilunni á sanngjarnan hátt. Almennu kröfuhafarnir fengju meira í sinn hlut, en það kæmi löngu seinna. Á móti gæfu nýlenduveldin eftir þann rétt sem þeim var úthlutað með Neyðarlögunum.

Einhverjum kann að detta í hug, að það hafi verið mistök að binda forgang innistæðu-eigenda ekki við lágmarkið €20.887, heldur allar innistæður. Menn hafa líklega verið að hugsa um innistæðurnar innanlands, eða ekkert hugsað sem er jafn líklegt.

Við sjáum af svari Rósu Bjarkar, að »ekki mátti ganga gegn hugmyndafræði Neyðarlaganna«. Við sjáum hvað þetta er heimskuleg röksemd í ljósi þess sem sagt er í Morgunblaðinu, síðast í greininni:

»Þeir fulltrúar óvörðu kröfuhafanna sem blaðið hefur rætt við telja að útfærsla þeirra hefði einmitt ekki gengið þvert á neyðarlögin, þar sem Bretsk og Hollendsk stjórnvöld hefðu þegar tryggt Icesave-innistæðu-eigendum í löndunum tveim endurgreiðslur á innlánum sínum«

Loftur A. Þorsteinsson.

Gegn eðli neyðarlaganna

Hvað þýðir nei? Eftir Daníel Sigurðsson

(Áður birt í Mbl. 6. marz 2010, hér birt með leyfi höf.)

    ÉG DATT um fyrirsögnina „Kosið um breytingu á lögum“ í Fréttablaðinu 3. þ.m. Þrjár fullyrðingar blasa við:

1. Að kosningarnar snúist alls ekki um hvort greiða eigi skuldina.

2. Að verði svarið nei í kosningunum standi fyrri lögin eftir.

3. Að semja þurfi upp á nýtt ef svarið verður nei í atkvæðagreiðslunni.

Sjálfur forsætisráðherra hefur endurtekið lýst því yfir að kosningarnar séu markleysa.

Skoðum sannleiksgildi fullyrðinganna nánar: 3. fullyrðingin er rétt (sem nánar verður vikið að.) 2. fullyrðingin er út af fyrir sig rétt en þar sem 3. fullyrðingin er líka rétt þá er 2. fullyrðingin marklaus! En hvað um 1. fullyrðinguna?

Hugsum okkur að fjölskyldufaðir komi heim með samning við bílasala um að kaupa breskan Jagúar með þeim fyrirvara að fjölskyldan sem telur 6 manns samþykki. Meirihlutinn hafnar tilboðinu með þeim rökum að fjölskyldan sitji uppi með tvo bíla á afborgunum. Konan segist auk þess hafa fundið skítalykt af samningnum og við blasi að hann geti með tímanum rústað fjárhagsstöðu heimilisins. Ekkert verður af bílakaupum. Augljóst er af þessu að 1. fullyrðingin er ekki aðeins röng heldur kolröng og að nei í kosningunum gæti hrakið málið fyrir dómstóla þannig að hryðjuverka(laga)maðurinn, krataforinginn breski, sem sagt er að berji starfsfólk sitt, sæti á endanum uppi með krógann.

Lítum á annað analog-dæmi: Gefum okkur að breskir rasssetumenn sendiráðsins á Íslandi hafi keypt sendiráðsbyggingarnar af íslenskum einkaaðila í góðærinu 2007 og greitt fyrir £ 4 millur. Haustið 2008 ríður jarðskjálfti (12 á Richter) með upptök sín í BNA yfir norðurhvelið. Orsök skjálftans má að mestu rekja til glæfralegra kjarnorkuvopnatilrauna BNA neðanjarðar. Ísland fer ekki varhluta af skjálftanum og sendiráðsbyggingar Breta og Hollendinga hrynja meira og minna og fleiri byggingar. Breska ríkisstjórnin sem við skulum kalla Hryðju til styttingar krefst þess að Íslendingar borgi skaðann, telur húsin illa byggð, eftirlitið lélegt og að óprúttnir íslenskir kaupahéðnar hafi okrað á byggingunum. Ríkisstjórn Íslands leggst meira og minna á sjúkrabeð við þessi válegu tíðindi. Böðullinn Brown notar tækifærið og setur hryðjuverkalög á Íslendinga þannig að orðspor þeirra erlendis er nú flokkað sem sorp. Hryðja ákveður að bæta blýantsnögurunum skaðann og kaupa af þeim rústirnar fyrir £ 4 millur. Böðullinn Brown kippir nú í tvo bakdyraspotta sem merktir eru Brussel og AGS sem svo aftur kippa í bakdyraspotta íslenska utanríkisráðuneytisins. „Ber er hver að baki nema bróður eigi,“ hugsar utanríkisráðherrann, tekur símann og segir upp viðhaldinu til tveggja ára.

Ný (ó)stjórn er mynduð sem við skulum kalla Kratíu til styttingar enda virðist kjörorð stjórnarsáttmálans ganga út á að krítisera og kratísera. Óðara fer hún að flaðra upp um kratann Brown eins og illa taminn sveitaseppi. Við þessi fleðuhót gengur krataforinginn á lagið og býður til makindalegra viðræðna. Íslenskum samningamönnum er smalað saman í flýti, þeir eiga það sameiginlegt að vera bláeygir, a.m.k. í annarri af tveimur merkingum orðsins. Mánuðir líða en loks dúkka þeir upp með illa þefjandi uppfærðan Versalasamning í skötulíki. Þingheimur tekur fyrir vitin en Kratía harkar af sér að undanskildum tveimur þingmönnum hennar.

Eftir miklar skylmingar í þinginu liggur tilboð á borðinu: Hryðju eru boðnar £ 3 millur fyrir rústirnar. Forsetinn samþykkir lög með fyrirvara. Hryðja svarar með gagntilboði upp á £ 3,5 millur sem Kratía samþykkir og nær að berja í gegnum þingið en forsetinn neitar að skrifa undir svo málið fer í þjóðaratkvæði. Þjóðin hafnar tilboðinu með 80% greiddra atkvæða. Skoðanakönnun leiðir í ljós að helmingurinn vill að málið fari fyrir dómstóla. Fullyrðingar þess efnis að kosningarnar snúist alls ekki um hvort greiða eigi skuldina er auðvitað kolröng. Nei, í kosningunum gæti einmitt orðið fyrsta stóra skrefið í þá átt að borga ekki krónu. „Fyrri“ lögin eru marklaus en Kratía gæti þó dustað af þeim rykið ef Hryðju snerist hugur. Glætan að hinn drambsami hryðjuverkamaður muni kyngja svo beiskum bita (og varla eftirmaður hans heldur) en líklegt er að Brown hrökklist frá völdum í vor við lítinn orðstír. Íslendingar eiga ekki að semja við hryðjuverkamenn. Það er ekki kosningin sem er marklaus eins og forsætisráðherra hefur talað um, heldur „fyrri“ lögin. En það er skiljanlegt að forsætisráðherra sé gramur enda mun svíða svolítið undan vendinum ef þjóðin segir nei!

Höfundur er sjálfstætt starfandi véltæknifræðingur.

Ískalt mat er uppskrift að svikum

Íslendingar þurfa á annari leiðsögn að halda, en »ísköldu mati«. Þvert á móti þurfa fulltrúar landsmanna að hafa »hjartað á réttum stað«. Íslendingar sýndu hug sinn til Icesave-kúgunarinnar í þjóðaratkvæðinu 06.marz 2010 og niðurstaðan talaði skýrt til alls umheimsins.

Enginn ætti að leyfa sér að tala um »ískalt mat« þegar þjóðarheiður Íslendinga liggur við, að kúgun nýlenduveldanna verði hrundið. Evrópusambandið sjálft hefur úrskurðað að Íslendingum ber ekki að veita ríkisábyrgð fyrir kröfum Bretlands og Hollands á hendur einkafélagsins Landsbankanum. Þetta hafa óteljandi sérfræðingar staðfest, frá fjölmörgum löndum.

Hér skal sérstaklega minnt á nýgjlega ritgerð lögfræði-prófessorsins Tobias Fuchs. Þessi lögfræðingur er engin vinur Íslands, heldur er hann í störfum fyrir Evrópusambandið. Í ritgerð sinni segir hann meðal annars:

•  

  »Í október 2008 þegar Ísland setti Neyðarlögin og endurskipulagði þannig stóru bankana sem voru í greiðsluþroti, var starfsemi þeirra að hluta til flutt til nýstofnaðra útlánastofnana og þar með var aðgangur að innistæðum í þeim áfram hnökralaus.

  Með þessari aðgerð voru innistæður í erlendum útibúum undanskildar (þar á meðal Icesave-reikningarnir, sem starfræktir voru á Netinu) og raunveruleg mismunun gerð (óbeint) á grundvelli ríkisfangs og (beinlínis) eftir búsetu, samkvæmt grein 40 EES.

  Mismunandi meðhöndlun af þessu tagi, er samt ekki óheimil samkvæmt lagabókstafnum og vegna erfiðra og fordæmislausra aðstæðna er ekki fyrirfram hægt að neita því, að þessar aðgerðir til endurreisnar Íslands eru réttlætanlegar.

  Með hliðsjón af því markmiði endurreisnarinnar – að vinna gegn yfirvofandi samfélagslegum óstöðugleika, sem gjaldþrota-skriða í hagkerfi landsins hefði óhjákvæmilega haft í för með sér – er deginum ljósara, að nauðsynlegt var að halda (að minnsta kosti til bráðbirgða) innistæðum í útibúunum utan við endurreisnina, til að hindra tafarlaus áhlaup á nýgju bankana.«

Nýgjasti úrskurður ESA (Eftirlitsstofnun EFTA) staðfestir framangreinda niðurstöðu Tobias Fuchs. Mismunun er hluti af réttindum sjálfstæðra ríkja. Þetta á sérstaklega við gagnvart hagsmunum lands eins og Bretlands, sem hefur brotið stórkostlega af sér. Hér er auðvitað vísað til beitingar Hryðjuverka-laganna gegn hagsmunum Íslands.

Hvers vegna ætti almenningur á Íslandi að veita ríkissjóði Bretlands og Hollands fjárhagslegan stuðning ? Engar lagalegar eða siðferðilegar forsendur hafa verið tilgreindar sem leyfir slíka undirgefni. Þvert á móti banna reglur Evrópuríkisins ríkisstuðning við innlána-tryggingar. Hér á ekki við »ískalt mat«, heldur verða Alþingismenn að hafa »hjartað á réttum stað«.

Loftur Altice Þorsteinsson.

Ískalt mat um Icesave

Upprifjun á eins árs skrifum: Steingrímur þorir ekki að takast á við ótta sinn

Refurinn gamli á stóli fjármálaráðherra segir í Mbl.is-viðtali að Icesave-frumvarpið sé bezti kosturinn!* Dauðskelfdur ímyndar hann sér, að alþjóðasamfélagið tæki þátt í viðskipa- og lánabanni á Ísland, myndi "stöðva alla framvindu okkar endurreisnar og loka dyrum," eins og hann segir í þessu viðtali við Mbl.is. Í stað þess að kanna, hvort þessi alþjóðlega Grýla sé raunverulega til (fyrir utan þá islenzku), þá er hann með hjartað í buxunum, nötrandi af áhyggjum yfir því, hvað útlendingar gætu gert á móti okkur, ef hann og Jóhanna og þingið sýna ekki algera, algera auðsveipni við allar ranglætiskröfur Breta og Hollendinga.

Mér sýnist málið það, að Steingrímur og Jóhanna þora ekki að takast á við ótta sinn – þora ekki einu sinni að æmta undir svipuhöggum Bretanna, hvað þá að beita sér fyrir því að kynna góðan málstað okkar á erlendri grundu, í fjölmiðlum, gagnvart þingum landanna og ráðamönnum, með því að ná til almennings á Norðurlöndunum o.s.frv. Þetta aðgerðaleysi þeirra var tilefni harðrar gagnrýni margra stjórnarandstöðu-þingmanna í nýafstaðinni 2. umræðu um Icesave-málið á þingi.

En þessi lamandi ótti skötuhjúanna virðist sem sé ástæðan fyrir því, að Steingrímur vill ekkert tillit taka til niðurstöðu skoðunarkönnunar sem sýnir tæplega 70% fylgi við, að forseti Íslands synji Icesave-lögum staðfestingar og beri þannig málið undir þjóðaratkvæði. Ég hef hins vegar í grein talið upp átta gildar ástæður fyrir því, að farið verði með málið í þjóðaratkvæðagreiðslu. Ég hvet menn til að lesa þá grein, – sjá hér:  Vitaskuld á þjóðin að fá tækifæri til að kjósa um Icesave.

Þykir Steingrími J. Sigfússyni:

• Betri kostur að borga nokkur hundruð milljarða króna í vexti af þessu eina gerviláni (og það í erlendum gjaldeyri) heldur en að hámark vaxtanna verði í kringum 0,92 milljarða á ári? (þ.e. um 920 milljónir kr., sem væri sú upphæð, sem við myndum greiða, ef við nytum jafnræðisreglna Evrópska efnahagssvæðisins um sama þak á greiðslur og brezki tryggingasjóðurinn fær að hafa á vaxtagreiðslur af sínu sambærilega láni frá brezka ríkinu (sjá HÉR!).
• Finnst fjármálaráðherranum betri kostur að greiða hátt á 3. hundrað milljarð kr. í vexti (5,55%) heldur en t.d. sjö til 95 milljarða, eins og dr. Daniel Gros hefur sagt rétt okkar? (sjá HÉR!).
• Betri kostur að borga í torfengnum erlendum gjaldeyri en í íslenzkum krónum, eins og Tryggingasjóðurinn átti þó fullan rétt á samkvæmt tilskipun Evrópubandalagsins?
• Betri kostur að gefa Bretum færi á að krefja Landsbankann fyrst um fullar greiðslur af eignasafni sínu til að borga Bretunum fjárhæðir umfram 20.887€ upphæðina, sem átti þó að heita sú lámarkstrygging til allra innistæðueigenda, sem fyrst átti að koma til greiðslu og tryggð væri af Tryggingasjóði okkar? (Ragnars Hall-ákvæðið hefði bjargað okkur frá þessu, en í raun var réttur okkar í þessu atriði fullkomlega tryggður í Tilskipun Evrópubandalagsins 94/19/EC, en troðið á honum af ofríkisríkisstjórnum Bretlands og Hollands.)
• Betri kostur að skerða dómsögu Hæstaréttar Íslands í þessu máli með því að gera dóm þeirra skilyrtan ókomnu dómsorði EFTA-dómstólsins?
• Betri kostur að framselja til Bretlands dómsvald í alíslenzku máli, sem kemur inn á samningana, heldur en að halda því óskertu hér á landi?
• Betri kostur að lúta þeirri þvingunarstefnu Breta og Hollendinga, að undir engum kringumstæðum fengum og fáum við að bera deilumálið nú (áður en ríkisábyrgð er samþykkt) undir hlutlausan gerðardóm eða dómstóla, heldur en að krefjast þess réttar okkar?
• Betri kostur að taka átt í því með Bretum og Hollendingum að brjóta á okkur, gegn sjálfum lagabókstaf Tilskipunar Evrópubandalagsins, 94/19/EC, og þess grundvallarákvæðis þar, sem sýnir og sannar sakleysi íslenzka ríkisins og þjóðarinnar í Icesave-málinu?
• Betri kostur að halda áfram fullri ríkisábyrgð (sem Steingrímsmenn sömdu um) á Icesave-gerviláninu fram yfir árið 2024 (sennilega langt fram eftir öldinni) heldur en að ljúka þeirri ábyrgð þá, eins og talað var um í Icesave-lögum sumarsins?
• Betri kostur að brjóta okkar eigin ríkisábyrgðarlög frá árinu 1997 með þessum Icesave-samningi og frumvarpi heldur en að gera það ekki?!
• Betri kostur að falla með smán fyrir ranglátum fjárkröfum gamalla nýlenduþjóða (sem Einar gamli Olgeirsson og Magnús Kjartansson hefðu ekki verið par hrifnir af) heldur en að velja leið Jóns forseta Sigurðssonar að berjast fyrir rétti okkar, þótt það tæki jafnvel marga áratugi?

* Orðrétt sagði hann í viðtalinu: "... við verðum bara að ganga einhvern veginn frá þessu máli, við verðum aldrei sátt við það, en við verðum samt að velja bezta kostinn, og ég tel, að hann sé [sic] að leiða til lykta með þeim samningum, sem fyrir liggja."

(Áður birt á bloggi undirritaðs fyrir rétt rúmu ári.)

Jón Valur Jensson. 

Icesave mun ekki hverfa

Heimasætan játar syndirnar!

Nú hefur það skeð sem enginn bjóst við, að heimasætan á Sossaheimilinu játaði allar sínar syndir og það ótilneidd. Guðmundur Andri Thorsson hefur opinberlaga viðurkennt, að allt sem hann hefur sagt um Icesave-málið var blekking.
 
Allt sem Guðmundur Andri hefur sagt var byggt á blindu hatri á hugsjónum um frelsi einstaklingsins. Þetta hatur er af sama meiði og sú trú, að sjálfstætt Ísland sé fjarstæðukennd staðleysa. Þess vegna sé ekki um annað að ræða fyrir Íslendinga, en að taka með þökkum boði Evrópuríkisins um ófrelsið.
 
Einhver gæti haldið að ég sé að ýkja örlítið, en svo er ekki. Guðmundur Andri Thorsson segir þetta sjálfur. Heimasætan játar allar sína syndir og segir meðal annars:


    >>Um það er þarflaust að þrefa: Okkur skjátlaðist. Við, þessi minnihluti landsmanna sem vildum ljúka Icesave-málinu um síðustu áramót, fá þetta út úr heiminum og halda áfram út úr kreppunni með hjálp annarra þjóða - okkur skjátlaðist, við paníkeruðum.<<

Það er svo annað mál að Guðmundur Andri hefur nýgja vindmyllu í augsýn. Hann virðist vera tekinn til við að boða ágæti Icesave-samninga III. Verður það gert á sömu forsendum og trúboðið um eldri samninga ? Ætlast Guðmundur Andri til að sá minnihluti sem hafði sömu skoðun og hann, varðandi eldri Icesave-klafa, muni fylgja honum í baráttu fyrir nýrri Icesave-kúgun ?

Við fylgjumst spennt með framhaldssögunni um játningar heimasætunnar.


Loftur A. Þorsteinsson.

Fundi fjárlaganefndar frestað

Icesave-3-samningurinn var birtur í nótt á netinu

Hann er nú á www.icesave3.wordpress.com, í nokkrum skjölum. Nú er tækifæri til að lesa hann og hala niður. Reikna má með að þau sem hyggjast selja okkur í ánauð reyni það helst þegar enginn sér til. Það kæmi okkur þar af leiðandi ekkert á óvart þótt þau í Stjórnarráðinu muni reyna að stöðva útbreiðsluna á þessu eða koma því í gegn að umræddri síðu verði lokað. En sannleikurinn er sloppinn út og menn þegar búnir að hala hann niður af þessum slóðum:

http://icesave3.files.wordpress.com/2010/12/samningur-uk.pdfM

http://icesave3.files.wordpress.com/2010/12/samningur-nl.pdf

http://icesave3.files.wordpress.com/2010/12/re-settlement-agreement-side-letter.pdf

http://icesave3.files.wordpress.com/2010/12/pari-passu-agreement-dnb-tif.pdf

http://icesave3.files.wordpress.com/2010/12/assignment-agreement-dnb-tif.pdf

Sbr. hér á Eyjunni: http://eyjan.is/2010/12/14/icesave-samkomulagid-lekur-a-netid/.

Nú er þá uppfyllt ein krafan af þremur, sem settar voru fram á þessari vefsíðu Þjóðarheiðurs, í viðauka þar. Reyndar var það ekki ríkisstjórnin sem birti þetta, eins og krafizt var þar. Hún heldur áfram að vera ógagnsæ og hefur helgað sig leyndarhyggju í þessu máli frá upphafi og oft verið mjög pínlegt að horfa upp á það, t.d. þegar þingmenn urðu að laumupokast í eitt minnsta herbergi Alþingis til að skoða þar Svavarssamninginn "glæsilega" (loksins þegar þeir fengu það!) og eiðsvarnir að bera hann ekki út!

Hinar tvær fyrnefndu kröfurnar eru þessar:

1. Við viljum engan Icesave-samning, þjóðin hefur sýnt, að hún vill hann ekki og viðurkennir enga gjaldskyldu. (Sjá þessar tölulegu upplýsingar: Úrslit þjóðaratkvæðagreiðslunnar um Icesave eftir landshlutum – og:Hartnær 60% aðspurðra segja: Við viðurkennum alls enga ábyrgð Íslendinga á Icesave-greiðslum til Bretlands og Hollands!)
2. Við krefjumst þess að þegar í stað verði öll gögn um skuldunauta þrotabús Landsbankans gamla lögð á borðið – öðruvísi er ekki hægt að leggja skynsamlegt mat á þessi verðmæti.

ÁFRAM ÍSLAND -- Ekkert Icesave!

J.V.J. og Th.N. 

Buchheit er gengilbeina í boði Steingríms.

Ég verð að játa að ég lét blekkjast af þeim góðu umsögnum sem Lee Buchheit fekk, hjá erlendum vinum mínum. Nú hefur komið í ljós að ekkert af þessu hóli stendst prófið, sem fólgið er í Icesave-samningum III. Þessi maður er gengilbeina í boði Steingríms Sigfússonar.

Það þarf auðvitað ekki að koma á óvart að skylt er skeggið hökunni, því að þessi maður naut trausts Steingríms Sigfússonar. Er ekki hlálegt að Buchheit sleppir ekki tækifærinu sem gafst í HÍ, til að hæla Steingrími. Gleymum því ekki að Icesave-stjórnin hefur hafnað aðstoð allra ráðgjafa, sem haldið hafa fram hlut Íslands, en andstæðingar Íslands hafa hlotið varmar móttökur í Fjármálráðuneytinu.

Buchheit sleppir að greina frá sömu staðreyndum og aðrir talsmenn Icesave-stjórnarinnar. Þar á meðal er sú staðreynd að Ísland er sjálfstætt ríki og á engan hátt nauðbeygt að gangast undir vald erlendra dómstóla. Álit ESA er einskis virði, enda er einn af þremur “dómurum” þess Íslendingur, sem gætir sömu hagsmuna og Steingrímur og Jóhanna. Svo sannarlega eru það ekki hagsmunir almennings á Íslandi.

Buchheit elur á sama óttanum við hið óþekkta eins og lengi hefur verið sérgrein Steingríms og Jóhönnu. Þessi nálgun að málinu hefur heldur betur gengið sér til húðar. Allar hrakspár Sossanna hafa reynst blekkingar af verstu tegund og mjög í stíl við þær hótanir sem Mafían notar til að kúga almenning.

Það er þó ein ástæða til að fagna Icesave-samningum III. Af fullkominni heimsku og viðeigandi óvitahætti hefur ríkisstjórnin brugðið snörunni um eigin háls. Þessir fúnu njólar hafa tryggt að ríkisstjórnin verður að hrökklast frá völdum þegar úrskurður fullveldishafans-þjóðarinnar liggur fyrir um höfnum glæpa-samninganna.

Loftur Altice Þorsteinsson

Buchheit: Þróunin hefur verið Íslendingum hagfelld

Fullkomlega ólöglegar viðræður við nýlenduveldin

Eftir Loft Altice Þorsteinsson.

Þær fréttir berast með reglubundnu millibili, að ríkisstjórnin standi í viðræðum við ótilgreinda fulltrúa frá Bretlandi og Hollandi, um forsendulausar kröfur þessara ríkja um skattheimtu á Íslandi. Eins og allir vita, var fjárkúgun nýlenduveldanna hafnað í þjóðar-atkvæðinu 06. marz 2010. Íslendingar ætla sér ekki að greiða skatt til Evrópuríkjanna, hvorki undir formerkjum Icesave né formerkjum Evrópuríkisins.

Með þjóðaratkvæðinu 06. marz 2010 staðfestu Íslendingar að Stjórnarskrá þjóðarinnar er í fullu gildi og að endanlegt vald er í hennar höndum. Þetta vald nefnist fullveldi, sem merkir að endanlegt og ótakmarkað vald um málefni landsins verður ekki frá henni tekið. Endanlegt er fullveldið, vegna þess að ákvörðunum fullveldishafans  verður ekki vísað til annars aðila. Ótakmarkað er fullveldið, vegna þess að það tekur til allra þátta sem fullveldishafinn ákveður.

Mikilvægur hluti fullveldisins er vald til að hafna lagasetningu Alþingis. Slík höfnun verður að koma fram í þjóðaratkvæði og þarf oftast atbeina forseta Lýðveldisins til að lýðurinn fái að fella sinn úrskurð. Sem betur fer er núverandi forseta ljóst til hvers hann var kosinn og hefur hann gegnt starfinu með glæsibrag. Stjórnarskráin gerir grein fyrir mikilvægi forsetans, sem umboðsmanns almennings.

Fyrir nokkrum mánuðum (á fullveldisdaginn 17. júní) birtist í Morgunblaðinu gagnmerkt viðtal við Ólaf Ragnar Grímsson, þar sem farið var yfir afleiðingar þjóðaratkvæðisins 06. marz 2010.  Um viðtalið og stöðu Icesave-málsins fjallaði ég sama dag og er hægt að finna þá færslu hérna:

Þjóðaratkvæðið veitti þjóðinni styrk

Þrátt fyrir að eindregin höfnun þjóðarinnar á Icesave-kúguninni hafi komið fram í þjóðaratkvæðinu 06. marz 2010, heldur ríkisstjórnin sínu striki, eins og þetta fólk sé bæði sjónlaust og heyrnarlaust. Jafnframt gerir Stjórnarskráin fullkomlega ljóst, að fullveldi landsins er í höndum þjóðarinnar, en hvorki Alþingis né ríkisstjórnar. Ekki er því hægt annað en viðurkenna að ríkisstjórnin brýtur vísvitandi ákvæði Stjórnarskrárinnar (greinar: 21, 40, 41) og ákvæði í X. kafla almennra hegningarlaga um landráð, með áframhaldandi umboðslausum viðræðum við nýlenduveldin, um mál sem þjóðin hefur ýtt út af borðinu.

Það er napurlegt að heldsti andstæðingur almennings á Íslandi, er sjálf ríkisstjórn landsins. Þjóðin verður að búa sig undir nýtt þjóðaratkvæði um Icesave-samninga og forseti Lýðveldisins er jafn tilbúinn í þann slag og meirihluti Íslendinga. Fróðlegt er að rifja upp mat forsetans í viðtalinu á fullveldisdaginn 17. júní. Þar er haft eftir forsetanum:

 

»Í þriðja lagi tel ég alveg afdráttarlaust og á því er enginn vafi að sú ákvörðun að vísa Icesave-málinu í þjóðaratkvæðagreiðslu og hvernig hún fór fram og niðurstaða hennar hafi tvímælalaust styrkt stöðu Íslendinga í alþjóðasamfélaginu, alþjóðlegum fjölmiðlum, umræðum meðal sérfræðinga og áhrifafólks vítt og breitt um veröldina. Ég hef átt viðræður við mikinn fjölda áhrifafólks, bæði þjóðarleiðtoga, áhrifafólk í fjármálalífi, viðskiptalífi, suma áhrifaríkustu fjölmiðlamenn Vesturlanda, og get því tvímælalaust fullyrt að staða okkar er mun sterkari í dag en hún var áður.«

Búast verður við, að Alþingi hafi ekki styrk til að standa gegn ofríki Icesave-stjórnarinnar, en ekkert bendir til annars en þjóðin sé reiðubúin til nýrra átaka um Icesave-málið. Ólöglegar athafnir ríkisstjórnarinnar munu ekki hverfa auðveldlega úr minni þjóðarinnar. Sama dóm sögunnar munu hljóta þeir einstakingar sem draga fullveldisrétt lýðsins í efa.