Matteo Renzi er til fyrirmyndar, ekki eins og Steingrímur J. og Jóhanna!

Forsætisráðherra Ítalíu gerir það sem Jóhanna og Stein­grímur áttu að gera þegar yfir­gnæfandi meiri­hluti hafnaði í tveimur þjóðar­atkvæða­greiðslum hinu stefnu­mark­andi, þjóðhags­lega skelfi­lega Icesave-máli: Þau áttu að segja af sér eins og hann!

Kröfugerð Breta og Hollendinga var ólögvarinn, ólög­mætur átroðn­ingur á okkar þjóð, en þessir ógæfu­sömu leiðtogar, sem laglega hafa tapað sínum trú­verðug­leika í eftir­leiknum, vildu ekki kannast við kall samvizk­unnar og skyldunnar.

Matteo Renzi er greinilega öðruvísi maður, ekki límdur við ráðherrasætið.

Jón Valur Jensson.

Renzi mun segja af sér

Úr hörðustu átt. Dramb er falli næst.

Kemur það ekki úr hörð­ustu átt að ein­beitt­ur áróðurs­maður fyrir meintri Icesave-greiðslu­skyldu Íslend­inga, Benedikt Jó­hannes­son, telur sig heppi­legan sem forsætis­ráðherra landsins sex árum seinna?

Með ærnu áróðursfé barðist Benedikt gegn þjóðar­hagsmun­um og lög­vörð­um rétti Íslands í Icesave-málinu og sýndi þar, að hann tekur stefnu Brussel­valdsins fram yfir hag eigin þjóðar, sjá hér: Áfram-hópurinn með sínum blekkingar­áróðri þvert gegn ótvíræðum rétti Íslands!

Lítið fór fyrir meintri ofurkunnáttu Benedikts í stærðfræði, þegar á reyndi í Icesave-málinu. Á einni auglýsingu Áfram-hópsins (sjá HÉR!) er því haldið fram, að ef Ísland VINNI dómsmálið, verði kostnaður okkar 135 milljarðar króna!! 

Án efa höfðu sumir þarna naumast neitt vit á þessu. Sennilega verður þessi fráleiti talnaleikur að skrifast á "talna­spekinginn" Benedikt Jó­hannesson, en er ekki fullkom­lega leyfilegt að spyrja: Þurfti þetta fólk samt að skrifa upp á þessi fífldjörfu orð í auglýsingu frá Áfram-hópn­um: "Athugið að möguleikinn "EKKI BORGA NEITT" er ekki til nema við segjum JÁ," þ.e.a.s. "já" við Icesave-samningi Buchheits!!!

Málinu var einmitt þveröfugt farið. Með því að segja NEI þurftum við EKKERT að borga, það staðfesti EFTA-dómstóllinn, ekki einu sinni málskostnað okkar. 

En augljóst er af fréttum þessa dagana, að það er Benedikt sjálfur, sem tranar sér fram sem forsætisráðherraefni! 

For­menn Bjartr­ar framtíðar og Viðreisn­ar funduðu með Katrínu Jak­obs­dótt­ur, for­manni Vinstri grænna, á miðviku­dag þar sem meðal ann­ars var viðruð sú hug­mynd að rík­is­stjórn yrði mynduð með Sjálf­stæðis­flokki und­ir for­ystu Bene­dikts Jó­hann­es­son­ar.

Þetta herma heim­ild­ir Frétta­blaðsins en jafn­framt að áður en for­seti Íslands af­henti stjórn­ar­mynd­un­ar­um­boðið hafi Bene­dikt Jó­hann­es­son, formaður Viðreisn­ar, fal­ast eft­ir stuðningi Pírata til að fá stjórn­ar­mynd­un­ar­um­boðið.

„Það kom ræki­lega á óvart á mánu­dag þegar Ótt­arr Proppé, formaður Bjartr­ar framtíðar, óskaði eft­ir því við for­seta Íslands að Bene­dikt fengi stjórn­ar­mynd­un­ar­um­boðið. Bene­dikt og Ótt­arr hafa nú myndað banda­lag og gengu sam­an á fund Bjarna Bene­dikts­son­ar, for­manns Sjálf­stæðis­flokks, í gær ... (Mbl.is, skáletr. hér)

En oft er dramb falli næst. Það gætu ýmsir kennt Benedikti.

Jón Valur Jensson.

Vilja Benedikt sem forsætisráðherra

Er "Bjartri framtíð" uppsigað við hagsmuni og rétt Íslands? Ef ekki, hví vill BF gangast undir ok kvalara okkar?

Hvernig víkur því við, að "Björt framtíð" o.fl. flokkar gera Evrópu­sam­band­ið, sem hefur níðzt á lagalegum rétti Lýð­veld­isins Íslands, að sinni útópísku framtíðarsýn?!

Tvö mál skulu nefnd:

Icesave-málið háði Evrópu­sambandið gegn okkur allt frá byrjun, ætlaðist strax til þess að við greiddum hinar ólög­vörðu kröfur Breta og Hollend­inga upp í topp. Dómsorð "gerðar­dóms" á vegum þriggja ESB-stofnana (fram­kvæmda­stjórnar­innar, Evrópska seðla­bankans og sjálfs Hæsta­réttar ESB, sem hefur aðsetur í Lúxemborg) um Icesave-málið féll á þann veg síðla hausts 2008, að Íslend­ingum væri skylt að borga þessar ólög­mætu kröfur á okkar hendur vegna einka­fyrirtækis, sem ríkis­sjóður bar þó enga ábyrgð á í raun, eins og sannaðist í sýknu­dómi EFTA-dóm­stólsins 28. jan. 2013. Dómsorð ESB-gerðardómsins var í raun dómsmorð! Og fyrir utan alla aðra lærdóma af þessu, ætti mönnum nú að skiljast að "treysta ekki mönnunum", jafnvel ekki fínustu embættis­mönnum voldugasta veldis allrar Evrópu.

En fyrir utan þennan "gerðardóm" (sem Árni M. Mathiesen viðskipta­ráðherra neitaði bless­unar­lega að tilnefna íslenzkan dómsmann í; sé hann ævinlega blessaður fyrir það) fylgdi þetta stórveldabandalag, sem "Björt framtíð" dáist að, hags­munum Breta og Hollendinga svo mjög eftir í málinu, að Evrópu­sambandið átti beinlínis meðaðild að lögsókn þeirra ríkja gegn Lýðveldinu Íslandi fyrir EFTA-dómstólnum ... en tapaði blessunar­lega að lokum, eftir að hafa farið hamförum gegn lagalegum rétti okkar.

Makríl-málið keyrði ESB gegn Íslendingum og Færey­ingum frá upphafi, beitandi hótunum og jafnvel viðskipta­þvingunum í verki gegn smærri þjóðinni -- og það vegna veiða þessara smáþjóða í sinni eigin fiskveiðilögsögu! Á fundi í Lundúnum með Jóni Bjarnasyni, þáverandi sjávar­útvegs­ráðherra, hafnaði ESB að mestu veiðirétti okkar og vildi aðeins láta okkur eftir 2-3% kvóta í makrílveiðum á Norður-Atlantshafi! Síðar, eftir staðfasta andstöðu og góða málefnavinnu ráðherrans, var hámarkskrafa ESB komin upp í 5-6%. En ráðherrann þjóðholli hafði sitt fram, þrátt fyrir andstöðu Steingríms og Jóhönnu við áform hans, og gaf út reglugerð um makrílkvóta sem nam um 16-17% allra makrílveiða í N-Atlantshafi.

Jón Bjarnason hélt upp á það á vef sínum um daginn, að á grunni ákvarðana hans höfum við Íslendingar nú veitt milljón tonn af makríl á sjö árum! Ekkert, fyrir utan ferðamannastrauminn, sem að miklu leyti byggðist á sjálfstæði okkar og gengislækkun krónunnar, hefur hjálpað eins efnahagslegri endurreisn þjóðarinnar á því tímabili.

Hefði Ísland verið hluti Evrópusambandsins fyrir sjö árum, hefðum við aldrei fengið að veiða nema lítinn hluta af þessum fiski, ákvörðunin hefði verið framkvæmdastjórnar ESB, ekki okkar, og þar með hefðum við farið á mis við gríðarlegar gjaldeyristekjur. Þetta mega slefandi aðdáendur ESB gjarnan hafa hugfast og liðka um kvarnirnar sem fremst þeir mega til að rifja þessi mál enn betur upp!

Af hlálegum barnaskap "Bjartrar framtíðar" í ESB-umsóknarmálinu.

En lítum nú aðeins á stefnu þessa fölbleika flokks. Þar segir m.a.:

"Íslendingar verði virkir og mikilvægir þátttakendur í samvinnu sjálfstæðra ríkja í Evrópu innan ESB, kjósi þjóðin aðild í þjóðaratkvæðagreiðslu."

Þarna er verið að afsaka óbeint hina fífldjörfu stefnu BF inn í evrópska stór­veldið með því að setja þetta sem einhvern fyrirvara: ef þjóðin kýs "aðild í þjóðar­atkvæða­greiðslu". En hvernig halda menn að smáþjóðin Færeyingar geti staðið gegn slíkri tillögu í atkvæðagreiðslu, þar sem einfaldur meirihluti ætti að ráða úrslitum, en stórveldið með ógrynni fjár til að kaupa bæði auglýsinga- og annað áróðurspláss, sem og mútuþæga stjórnmálamenn og agitatora ("álitsgjafa" o.s.frv.), í krafti sinna fjárhagslegu yfirburða? En við erum ekkert annað en smáþjóð sömuleiðis, lítið peð að glíma við 1580 sinnum fólksfleira stórveldi!

Og hvernig voga vinstri flokkarnir sér að tala um að "þjóðin kysi aðild", ef það rétt merðist með t.d. 51% atkvæða að koma okkur inn í stórveldið? Er naumur meirihluti nokkurn tímann "þjóðin"? Og er ekki augljóst, þegar yfirburðir stórveldisins eru hafðir í huga (yfirburðir sem voru nýttir þegar t.d. Tékkar og Svíar kusu naumlega að fara þarna inn), að smáþjóð er það hrein nauðsyn að lögleiða sérstök ákvæði um aukinn meirihluta til slíks nánast óafturkallanlegs fullveldisafsals, rétt eins og annar grunnssamningur, Sambandslagasáttmálinn, hafði í sér ákvæði um 75% meirihluta til að hnekkja mætti honum (og 75% lágmarkskjörsókn að auki).

Raunveruleg hollusta þessa flokks, BF, við íslenzka þjóð verður mæld af því, hvernig flokkurinn beitir sér gagnvart kröfunni um aukinn meirihluta til svo viðurhlutamikilla, afdrifaríkra ákvarðana. Þá fyrst er hægt að tala um að "þjóðin" hafi valið eitthvað, þegar þar er ekki um að ræða, að naumur meirihluti (með marga værukæra í liðinu) hafi borið hærri hlut yfir næstum jafnmörgum (annarri "þjóð" gegn aðeins stærri "þjóð"!), þar sem þó er líka miklu harðari andstaða meðal þeirra síðarnefndu (eins og hefur sannazt í þessu máli í skoðanakönnunum: langtum fleiri eru "mjög andvígir aðild" heldur en hlutfall hinna er, sem eru "mjög hlynntir aðild" á meðal fylgjenda ESB; og þessi staðreynd sýnir, að harði hópurinn gegn aðild hefur greinilega hugsað málið langtum dýpra eða lengur en þeir, sem eru "frekar hlynntir aðild").

Björt Ólafsdóttir var fulltrúi "Bjartrar framtíðar" í umræðuþætti um stefnu flokksins á Útvarpi Sögu á 5. tímanum í dag og var með sama blekkjandi talið um að "þjóðin" ákvæði þetta, en í raun vill hún koma landi og þjóð inn í gin stórveldisins. Þá væri nú tilvalið að spyrja hana (eins og undirritaður ætlaði sér, en enginn símatími til þess í þættinum) hvernig hún réttlætti það að sækjast eftir að láta þetta miður vinsamlega evrópska tröll fá forræði okkar mála, með ofangreinda lærdóma af óvinaraðgerðum þess gegn íslenzkri þjóð í huga, í bæði Icesave- og makrílmálunum!

Óttar Proppé í BF hefur einnig rætt þessi mál á fávíslegum nótum, en úttekt á hans ósvinnutali útheimtir annan pistil hér.

Jón Valur Jensson.

Steingrímsmenn lögðust á grúfu og gerðu það sem kröfuhafar ætluðust til

„Ég og fleiri þing­menn vor­um á því að Ices­a­ve-samn­ing­arn­ir væru ólögvar­in krafa. Á sama grunni hefði átt að svara hót­un­um kröfu­hafa um mál­sókn. Segja: gjörið svo vel og farið í mál við ríkið í stað þess að leggj­ast á grúfu og gera það sem beðið var um,“

seg­ir Vig­dís Hauksdóttir, formaður fjárlaganefndar Alþingis, við birtingu skýrslu meirihluta nefndarinnar um uppgjör fyrri ríkisstjórnar á fjármálum bankanna og yfirtöku kröfuhafa á þeim.

Í annarri og lengri frétt en þeirri, sem hér er tengt við (sjá neðar), segir: 

Lands­bank­inn

Ríkið lagði í til­felli Lands­bank­ans 122 millj­arða í bank­ann á móti 28 millj­örðum kröfu­hafa, en greiddi 2 millj­arða fyr­ir kauprétt að hlut kröfu­haf­anna. Með þessu var tapsáhætta rík­is­ins 122 millj­arðar. Átti ríkið að eign­ast 17% hlut kröfu­haf­anna í bank­an­um eft­ir að 92 millj­arða skil­yrt skulda­bréf væri greitt upp.

Seg­ir í skýrsl­unni að miðað við þá verðlagn­ingu, þ.e. að 17% hlut­ur væri verðmet­inn á 92 millj­arða, væri verðmat Lands­bank­ans 541 millj­arður sem væri langt um­fram raun­v­irði. „Ekki fæst bet­ur séð en að þessi flétta hafi verið gerð til þess eins að færa Ices­a­ve-skuld­bind­ing­ar yfir á skuld­ara nýja Lands­bank­ans,“ seg­ir í skýrsl­unni. (Tug­millj­arða meðgjöf með bönk­un­um).

Áberandi var, hve fulltrúi Kastljóss reyndi allt hvað hann gat til þess í þættinum með Vigdísi í kvöld að reyna að gera sem minnst úr ávirðingum Steingríms J. Sigfússonar og Jóhönnu í þessum málum öllum. Við vitum svo sem hvar við höfum Kastljósmenn -- þeir voru ekki skárri í Icesave-málinu!

Jón Valur Jensson.

Langt seilst til að friða kröfuhafa

Þorgerður Katrín í fang gamalla Icesave-sinna í ESB-samtökunum "Viðreisn"!

Þykir Þorgerði Katrínu Gunnars­dóttur siðferðis­legur ávinn­ingur að því að ganga til liðs við harð­vít­uga Icesave-greiðslu­sinn­ann Benedikt Jóhann­esson? -- sbr. mynd af honum hér með öðrum slíkum, sem stofnuðu félag til að berjast gegn þjóðarhagsmunum og lagalegum rétti Íslendinga í því máli (og þar er líka önnur mynd af hákarlinum þeirra víðfræga): Áfram-hópurinn og hans hættulegi blekkingaráróður gekk beint gegn ótvíræðum rétti Íslands.

JVJ.

Leiðir Þorgerður Katrín lista Viðreisnar?

Lýðræðishalli í Sjálfstæðisflokknum! segir Styrmir. Sá halli birtist átakanlega í Icesave-málinu

Framlag Styrmis í Vikulok Rásar 1 í dag vekur mikla athygli. Lýð­ræð­is­halla í hans eigin flokki, sem og í líf­eyr­is­sjóð­un­um, líkir hann við gjána í banda­rísku samfé­lagi milli ör­fárra ríkra og ráðandi og hins vegar alls þorra al­mennings:

Vitnaði hann í Robert Reich, vinnu­málaráðherra í tíð Bills Cl­int­on, og sagði skipt­ing­una í þjóðfé­lag­inu þannig að öðrum meg­in væri gríðarleg­ur fjöldi en hinum meg­in fá­menn­ur hóp­ur. Málið sner­ist ekki um póli­tík held­ur þessa fá­mennu hópa sem væru komn­ir í þá aðstöðu að stjórna heilu sam­fé­lög­un­um; emb­ætt­is­menn og aðra áhrifa­menn t.d.

Sagði Styrm­ir átök­in snú­ast um að hinir mörgu þyldu ekki yf­ir­ráð hinna fáu. (Leturbr. hér.)

Hann sagðist á því að það væri lýðræðis­halli í Sjálf­stæðis­flokkn­um og sagði það úr­elt kerfi að kallaður væri sam­an lands­fund­ur sem kysi for­ystu flokks­ins. Hann sagði að all­ir flokks­bundn­ir sjálf­stæðis­menn, miklu meiri fjöldi en þeir sem sæktu lands­fund, ættu að kjósa for­yst­una og um stefnu­mörk­un flokks­ins.

Þetta ætti einnig við um líf­eyr­is­sjóðina; þar byggju menn enn við það gamla kerfi að stjórn væri val­in af vinnu­veit­enda- og launþega­sam­tök­um en ekki af fé­lags­mönn­um sjálf­um. (Mbl.is sagði hér, að nokkru, frá Vikulokaþættinum fyrir hádegið í dag.)

Í tveimur stórum málum hefur fámenn forysta Sjálf­stæðis­flokksins tekið öll ráð úr höndum æðstu stofnunar flokksins, landsfundar, sem yfirleitt er haldinn á tveggja ára fresti, einkum stuttu fyrir kosningar. Þetta varð opinber­lega ljóst í bæði Icesave-málinu og ESB-umsóknar­málinu. Í því síðar­nefnda sveikst Bjarni Bene­dikts­son ásamt fleiri ráðherrum flokksins aftan að þeirri stefnu sem landsfundur hafði markað undir vorið 2013, að hætta bæri við umsókn­ina um inngöngu í Evrópu­sambandið. Sú stefna var þar skýr og ljós og ekki komin undir neinu skilyrði um undan­gengna þjóðar­atkvæða­greiðslu þar um (ekki frekar en Jóhanna, Össur og Steingrímur og þeirra taglhnýtingar höfðu tekið í mál að hafa þjóðaratkvæði um umsóknina). Einungis kvað landsfundur á um, að ef einhvern tímann aftur yrði sótt þarna um inngöngu, skyldi þjóðin spurð álits á því í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Í Icesave-málinu hélt Bjarni Benediktsson linlega á spöðunum með því að sitja hjá í atkvæðagreiðslu um Icesave-II (fyrirvarasamninginn), en landsfundur fjallaði síðan um framtíð málsins með þeim hætti, að við Íslendingar hefðum enga gjaldskyldu í því kröfumáli brezkra og hollenzkra stjóirnvalda og að því bæri að hafna öllum Icesave-samningum. 

Með þessa stefnumörkun grasrótar flokksins (um 1700 manns) ákvað Bjarni Ben. og meirihluti þingmanna flokksins að fara samt sínu fram, með beinum stuðningi við Icesave-III (Buchheit-samninginn), meðan blekið var varla þornað á yfirlýsingu landsfundar! Enn á ný sannaðist ofríki hinna fáu gagnvart stefnu hinna mörgu.

En þá var það grasrót almennings og ekki sízt ötul mótspyrnu­samtök, Samstaða þjóðar gegn Icesave, sem börðust ötul­lega í málinu, einkum með undir­skrifta­söfnun á vefnum Kjósum.is, og náðu þvílíkum árangri, að forseti Íslands, Ólafur Ragnar Grímsson, tók af skarið með því að synja lögunum um Buchheit-samn­inginn undirskriftar sinnar.

Það sama vildi reyndar Guðni Th. Jóhannesson ekki á þeim tíma, mælti þvert á móti með samningum, eins og margir aðrir áhrifa­gjarnir á þeim vetrar­dögum, þegar sviptingar fóru um samfélagið og reyk­mökkur áróðurs lagðist hér yfir stofnanir og hagsmuna­aðila, þar á meðal yfir Fréttastofu Rúv og 365-fjölmiðla og ráðamenn í Valhöll.

Þvert á móti þessu var það einarðleg afstaða Ólafs forseta og meirihluta þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu 2011 sem tryggði rétt okkar og hagsmuni, eins og berlega kom í ljós eftir lögsókn Breta og Hollendinga fyrir EFTA-réttinum, sem úrskurðaði í janúar 2013 um fullan rétt Íslands til að þvertaka fyrir alla greiðsluskyldu vegna Icesave-reikninga einkabankans Landsbankans. 

Þetta var augljós staðfesting á réttsýni landsfundar Sjálfstæðisflokksins í málinu, þetta var því vindication of his right judgment, as well as of our national rights, eins og orða mætti þetta á ensku.

SAMT féllu Bjarni & Co. aftur í þá freistni nokkrum misserum síðar að óhlýðnast landsfundi flokksins í afgerandi mikilvægu máli, ESB-málinu, eins og lýst var hér ofar. Lýðræðishallinn, sem Styrmir Gunnarsson talaði um í morgun, var þannig ítrekað staðfestur innan þessa flokks, og geldur hann enn fyrir það í skoðanakönnunum.

Styrmir Gunnarsson er hins vegar einn þeirra sjálfstæðismanna, sem í báðum þessum málum báru hreinan skjöld, stóðu vörð um rétt okkar og þjóðar­hagsmuni og fylgdu þar með eftir stefnu grasrótar flokksins á tveimur landsfundum hans.

Jón Valur Jensson.

Framboð Þorsteins og Pawels erfið fyrir Sjálfstæðisflokkinn

Icesave og Guðni Th. Jóhannesson

"Gjör rétt, þol ei órétt" (Jón Sigurðsson forseti).

Guðni studdi Svavars­samn­inginn svo snemma sem 19. júní 2009, sagði þá í blaðinu Grape­vine: „Það getur verið að okkur líki Icesave-samn­ingurinn illa, en hinn kost­urinn er miklu verri og kannski er þetta það bezta sem við eða einhver annar gæti fengið.“

Hér eru orð Guðna Th. á frummálinu, svo að enginn velkist í vafa um þá van­hugsun sem fólgin var í meðmælum hans með þeim stórháskalega samningi sem m.a. gaf Bretum fullt dómsvald um öll ágreiningsefni um samninginn og um afleiðingar þess að við gætum ekki staðið við hann (þær afleiðingar gátu m.a. verið stórfelld upptaka ríkiseigna); en Guðni talar: „We might not like the Icesave deal, but the alternative is much worse, and maybe this is the best we or anyone else could get.“

Alveg er makalaust að á framboðsvori 2016 hefur okkar sami Guðni bent ásakandi fingri á Ólaf Ragnar Grímsson með þeim orðum að hann hafi skrifað undir Icesave-samninginn síðsumars 2009.

Hver er Guðni að gagnrýna forsetann? Sjálfur var hann gagnrýnis­laus meðmæl­andi upphaflega Svavarssamningsins. Skilmálalaust mælti hann með honum, sagði aðra valkosti "miklu verri"!

En stjórnarandstaðan á Alþingi 2009 sætti sig ekki við þann smánarsamning og vann að því ötullega að skeyta við hann ýtarlegum fyrirvörum sem drógu svo úr gildi hans fyrir Breta og Hollendinga, að þeir urðu alls ófúsir til að meðtaka hann í slíkri mynd; ekki lagaðist málið fyrir þá, þegar forsetinn hnykkti á þessu við undirritun laganna 2. sept. 2009 með sérstakri áritaðri tilvísun til fyrirvara Alþingis.

Niðurstaðan er einföld: Svavar Gestsson, Steingrímur J., Jóhanna og Össur flögguðu sínum óbreytta Svavarssamningi við Breta og Hollendinga. Guðni Th. (yfirlýstur femínisti) var þeim sammála á sjálfum hátíðisdegi kvenna 19. júní, með hans orðum: "kannski er þetta það bezta sem við eða einhver annar gæti fengið," um leið og hann tók fram, til að hafa þetta alveg á hreinu, að aðrir kostir væru "miklu verri".

Hefði þetta fólk fengið að ráða, hefðum við aldrei fengið að sjá sýknudóminn sem kveðinn var upp í EFTA-réttinum 28. janúar 2013.

Árvekni Guðna var nánast engin: Í sama Grapevine 19.6. 2009 dró hann upp kolsvarta mynd: "augljóslega, ef Ísland myndi segja, að við ætluðum ekki að samþykkja þetta [Icesave-samninginn], þá myndi það gera okkur nánast eins einangruð og Norður-Kóreu eða Búrma (obviously, if Iceland were going to say, we´re not going to accept this, that would pretty much make us as isolated as countries as North Korea or Myanmar)." Þvílík hrakspá! Þurfum við á slíkri spásagnargáfu að halda á Bessastöðum? 

Hann greiddi Buchheit-samningnum atkvæði í þjóðaratkvæðagreiðslunni 9. apríl 2011, lýsti því sjálfur yfir og reyndi eftir á að skýla sér á bak við að 40% kjósenda hefðu kosið eins og hann! Ekki líktist hann þá Jóni Sigurðssyni sem vildi "eigi víkja" frá rétti okkar. Leiðtogar eiga að vera leiðandi kjarkmenn sem standa með rétti þjóðar þegar að honum er sótt.

Einnig Buchheit-samningurinn fól í sér samningslega viðurkenningu Jóhönnu­stjórnar á því, að íslenzka ríkið hefði verið í órétti í Icesave-málinu (þvert gegn öllum staðreyndum um lagalega réttarstöðu okkar skv. tilskipun ESB 94/19/EC og innfærslu hennar í ísl. lög nr. 98/1999). En sá samn­ingur væri nú búinn að kosta okkur hartnær 80 milljarða í einbera vexti, óafturkræfa og það í erlendum gjaldeyri.

Einungis atbeini forsetans og höfnun þjóðarinnar á Icesave-lögunum í tveimur þjóðaratkvæðagreiðslum varð okkur til lausnar: því að Bretar og Hollendingar með ESB í liði með sér höfðuðu þá málið gegn Íslandi fyrir EFTA-réttinum og steinlágu á því bragði. Svo hrein var samvizka okkar af því máli, að við fengum fortakslausan sýknudóm og þurftum ekki að borga eitt penný né evrucent og engan málskostnað!

Það er þung byrði fyrir ungan mann að hafa tekið eindregna afstöðu gegn laga­legum rétti þjóðar sinnar og ekki þorað að biðjast afsökunar. Hitt er meira í ætt við fífldirfsku að voga sér samt að sækjast eftir sjálfu forsetaembættinu hjá sömu þjóð nokkrum árum síðar! Því á ég fremur aðra ósk þessum málvini mínum til handa: um frjósöm ár við sífellt betri fræðimennsku og akademísk störf.

Jón Valur Jensson.

Höfundur, formaður Þjóðar­heiðurs, samtaka gegn Icesave, sat í fram­kvæmda­ráði Samstöðu þjóðar gegn Icesave, sem stóð að undirskrifta­söfnun á Kjósum.is með áskorun á forsetann að hafna Buchheit-lögunum.

Grein þessi birtist í Fréttablaðinu á Jónsmessudag. Höfundur þakkar ritstjórunum birtinguna. Greinin er hér stafrétt eins og hún var send blaðinu og með þeirri mynd, sem send var með henni, en hugsan­lega tóku Frétta­blaðs­menn aðra mynd, eldri, fram yfir þessa af tækni­legum ástæðum.

„Enginn glæpur verið framinn“

Guðni Th. Jóhannesson sendir okkur þrumu úr heiðskíru lofti

Rifjað er upp, að í riti sínu, The History of Ice­land, var Guðni Th. Jó­hann­es­son með gagn­rýni á Ólaf Ragn­ar forseta og máls­vörn hans fyr­ir Íslands hönd í Ice­save-málinu. Hefði dr. Guðni sýnt meiri snarp­leika en Ólafur í vörn fyrir lands­ins rétt í málinu, væri kannski hægt að skilja þetta, en þegar stað­reynd­irnar voru þvert á móti þær, að Guðni gekk öðrum framar í því að gleypa við Svav­ars­samningnum og mæla vinnu­lötum Svavari og nefnd hans bót, þá kemur þetta eins og þruma úr heiðskíru lofti.

Lengi verður í minnum höfð frækileg vörn Ólafs Ragnars fyrir mál­stað Íslands í Icesave-málinu. Óumbeðinn fór hann utan til að glíma við öfl­ugustu frétta­menn BBC og annarra fjölmiðla og hafði betur!

En Guðni heldur því fram, að mál­futningur forsetans hafi þarna "í viss­um til­vik­um verið mis­vís­andi og af­vega­leiðandi". Og hann virðist sýta það, að mál­flutn­ing­ur þessi hafi tryggt hon­um stuðning til að sitja sem for­seti sitt fimmta kjör­tíma­bil. Og þetta stendur hér eftir, að hinn kokhrausti Icesave-samninga-stuðningsmaður Guðni segir for­seta Íslands hafa "af­vega­leitt" er­lenda blaða­menn, þegar umræðan um Ices­a­ve stóð sem hæst!

Eðlilega var hann spurður út í þetta af Morgunblaðinu (maðurinn sem sjálfur gerði sitt til að afvegaleiða almenning!):

Aðspurður hvað hann hafi átt við í text­an­um, seg­ir Guðni það oft flókið að út­skýra mál sitt þannig að er­lend­ir frétta­menn skilji til hlít­ar. Þess vegna hafi Ólaf­ur stund­um þurft að leiðrétta eða út­skýra orð sín upp á nýtt. Ólaf­ur hafi af­vega­leitt umræðuna, vilj­andi eða óvilj­andi ...

Dr. Guðni var í nógum vandræðum fyrir í Icesve-málinu (sbr. þá Frétta­blaðs­grein undirritaðs, sem tengill var gefinn á hér ofar), en Jón Baldur Lorange segir um þetta:

"Þarna vegur Guðni að forsetanum með lúalegum hætti, og minnir þetta óneitanlega á árásir Icesave-sinna og vinstri stjórnarinnar á forsetann á síðasta kjörtímabili. 

Allir viðurkenna í dag að Ólafur Ragnar Grímsson hafi stigið fram á ögurstundu af glæsibrag og haldið uppi þeirri málsvörn sem Ísland þurfti svo sárlega á að halda, þegar ríkisstjórn Íslands skilaði auðu. Sú málsvörn skilaði Íslandi farsælli niðurstöðu."

Fær nokkur um það efazt? Er það ekki einmitt dr. Ólafur Ragnar Grímsson, sem stendur uppi með heiðurinn af því að hafa verið bezti varnarmaður þjóðarinnar, fremur en sá dr. Guðni, póstmódernískur (en helzt til villugjarn) sagnfræðingur, sem nú hyggst verða eftirmaður hans þrátt fyrir sína fortíð í slæmri álitsgjöf um eitt mesta hagsmunamál þjóðarinnar á síðari tímum?

Jón Valur Jensson.

„Ólafur fór stundum á ystu nöf“

Ríkisábyrgð á Icesave var beinlínis bönnuð skv. EES-samningnum og reglum sem Ísland var skuldbundið að hlíta. Eftir Guðmund Ásgeirsson

Þeir sem reyna að halda því fram að það hefði verið "betra" að samþykkja samning um ríkisábyrgð vegna Icesave, þ.á m. höfundur nýbirtrar greinar, Friðrik Jónsson, virðast flestir eiga það sameiginlegt að annaðhvort gleyma eða kjósa að líta vísvitandi framhjá stað­reyndum málsins. Ekki síst því algjöra grundvallaratriði að slík ríkisábyrgð var beinlínis bönnuð samkvæmt EES-samningnum og reglum sem Ísland er skuldbundið samkvæmt honum til að hlíta.

Þar að auki var aldrei veitt heimild á fjárlögum fyrir því að skuldbinda ríkissjóð með slíkri ríkisábyrgð, sem braut því í bága við stjórnarskrá, burtséð frá þeim almennu lögum sem hafnað var í þjóðar­atkvæða­greiðslum. Með því að hafna slíkum ólögum í tvígang var meirihluti kjósenda því í raun ekki að gera neitt annað en að framfylgja stjórnarskránni.

Enn fremur stóð tvennskonar ómöguleiki í vegi fyrir slíkri ríkisábyrgð. Í fyrsta lagi hefðu kröfur á hendur ríkissjóði samkvæmt ríkisábyrgð­ar­samningunum orðið gjaldkræfar í erlendum gjaldeyri, sem var ein­faldlega ekki til í ríkissjóði og var því útilokað að efna þær kröfur. Samningur sem er ómögulegt að efna getur aldrei öðlast raunverulegt gildi. Í öðru lagi hefði ríkið ekki heldur getað beitt skattlagningu til að fjármagna greiðslur samkvæmt samningunum, þar sem heimild til slíkrar skattlagningar var ekki fyrir hendi í lögum þegar hin umræddu atvik urðu. Vegna stjórnarskrárvarins banns við afturvirkni skatta hefði því ekki heldur mátt færa neina slíka heimild í lög eftir að þau atvik urðu.

Loks er markleysa að halda því fram að einhver meintur kostnaður vegna "tafa" á úrlausn málsins hafi hlotist af því illnauðsynlega ferli sem leiddi til synjunar ríkisábyrgðar af hálfu kjósenda og staðfestingar EFTA-dómstólsins á því að sú synjun hafi ekki aðeins verið réttmæt heldur það eina rétta. Hafi slíkar tafir orðið einhverjar, voru þær þvert á móti bein afleiðing hinna ófyrirleitnu tilrauna þáverandi stjórnvalda og borgunarsinna í hópi stuðningsmanna þeirra, til þess að brjóta ekki aðeins stjórnarskrá heldur líka EES-samninginn, og stofna þannig þjóðréttarlegum hagsmunum Íslands í stórhættu. Ef stjórnvöld hefðu strax farið hina einu réttu og löglegu leið, að hafna öllum hugmyndum um ólöglega ríkisábyrgð, hefðu engar tafir þurft að verða á því. Þegar brennuvargar kveikja í húsi og reyna svo að hindra aðkomu slökkviliðs að brunastað, er ekki við slökkviliðið að sakast þó tefjist að slökkva eldinn, heldur brennuvargana!

Samkvæmt staðreyndum málsins er þar af leiðandi algjör markleysa að velta sér upp úr því með endalausum "hvað-ef?" spurningum, hvort það hefði verið "hagstæðara" að samþykkja slíka ríkisábyrgð heldur en að hafna henni af þeirri einföldu ástæðu að sá "valkostur" að sam­þykkja hana var í raun aldrei fyrir hendi sem lögmætur valkostur í neinum skilningi. Allar fullyrðingar um annað eru einfaldlega skáld­skapur, sem er sorglegt hversu margir hafa látið blekkjast af.

Umræða um þjóðfélagsmálefni á Íslandi yrði mun markvissari og gagnlegri, ef hún væri byggð á staðreyndum, frekar en röngum fullyrðingum og skáldskap sem á sér enga stoð í veruleikanum.

Góðar stundir. Lifið heil. Áfram Ísland.

Guðmundur Ásgeirsson.

Steingrímur og Bjarkey leiða lista VG

Guðni Th.: Icesave- og ESB-sinni

ESB-viðhengjur réttlæta þjóðsvik sín í Icesave-mál­inu, nú trúlega til að styrkja fram­bjóð­and­ann Guðna Th., þar áttu þeir sann­ar­lega banda­mann í mál­inu árin 2009-11; og enn er hann opinn fyrir Evrópu­sam­bandinu, jafnvel að samþykkja umsókn naums meirihluta alþingis­manna um inntöku landsins í það stórveldi án þess að bera það undir þjóðina.

Jón Valur Jensson.